ស្នាមថើបដំបូង
៣ឆ្នាំហើយ ដែលខ្ញុំចាកចេញពីប្រទេសនេះ ទៅបន្តការសិក្សានៅប្រទេសកូរ៉េ។ ខ្ញុំឈានជើងយ៉ាងយឺតៗ ដើរចូលមហាវិទ្យាល័យពាណិជ្ជសាស្ត្រ ទាំងបេះដូងញ័រចំប្រប់។ ខ្ញុំដឹងថា គេនៅទីនោះ។ គេបង្រៀននៅថ្នាក់ចុងអគារមួយនោះ។ តើគេសុខសប្បាយទេ? តើគេមានញ៉ាំអាហារទៀងទាត់ដែរឬទេ? គេជាមនុស្សខ្ជីខ្ជាណាស់ តែធ្វើការច្រើននោះ គឺភ្លេចបាយភ្លេចទឹកហើយ ជាពិសេសគឺអាហារនាពេលថ្ងៃត្រង់។
-ម៉ានី ត្រលប់មកវិញហើយឬ? សំឡេងហៅឈ្មោះខ្ញុំច្បាស់បែបនេះ ច្បាស់ជាសុវត្ថិហើយ។ ខ្ញុំបែរខ្នងងាកមុខ ហើយញញឹមដាក់សុវត្ថិវិញ។ -ចាស មកវិញហើយ។ -មកតាំងពីថ្ងៃណា មិនឮនរណាប្រាប់ខ្ញុំសោះ។ -ចាស មកដល់យប់ម្សិលមិញនេះ ប្រហែលម៉ោង១១។ -យន្តហោះពីកូរ៉េមកយប់ៗបែបនេះតែរហូត។ អ៊ីចឹងបានជាគ្មាននរណាប្រាប់ឱ្យខ្ញុំទៅទទួលម៉ានីដែរ។ ចុះនរណាគេខ្លះ ទៅទទួលម៉ានី កាលពីយប់មិញ? -ចាស គឺសុភ័ក្ត្រ។ -យី សុភ័ក្ត្រនេះ! វាមិនចេះប្រាប់គ្រូរបស់វាថាបងស្រីវាមកវិញអីនោះសោះហើយ។ ខ្ញុំញញឹមដាក់សុវត្ថិ។ ខ្ញុំឮសំឡេងល្វើយៗ ចេញពីបន្ទប់បង្រៀនមួយនោះ។ សំឡេងគ្រលៗ ប៉ុន្តែពីរោះរណ្ដំ ធ្វើឱ្យត្រចៀករបស់ខ្ញុំចង់ស្ដាប់ជារៀងរាល់ថ្ងៃ មិនចេះធុញទ្រាន់។
