នឹកនាតែបៃតង
“តែបៃតង នេះតែរបស់នាង” ក្មេង ប្រុសវ័យជំទង់មុខមាត់ស្លូតបូត ហុចតែឱ្យខ្ញុំ។ តាមពិតខ្ញុំមិនមែនឈ្មោះថាតែបៃតងទេ ខ្ញុំមានឈ្មោះថាលីលីង តែដោយសារខ្ញុំចូលចិត្តញ៉ាំតែបៃតងពេក គេក៏ហៅខ្ញុំថាតែបៃតងទៅ។
‘អ៊ីយកតែបៃតងទឹកដោះគោ’ ‘អ៊ីយកតែបៃតងក្រូចឆ្មារ’ ‘អ៊ីយកការ៉េមរសជាតិតែបៃតង’ ‘អ៊ីយកតែបៃតងក្រឡុក’ គឺព្រោះតែបែបនេះខ្ញុំក៏បានស្គាល់គេ ផ្ទះរបស់គេបើកហាងលក់ទឹកភេសជ្ជៈតូចល្មមនៅក្បែរសាលា។ រាល់ថ្ងៃខ្ញុំពេលចេញពីរៀន ខ្ញុំតែងតែដើរទៅទិញតែបៃតងមួយកំប៉ុងយកទៅផឹកនៅផ្ទះ។
“ហេតុអីក៏នាងចូលចិត្តផឹកតែបៃតងម្ល៉េះ?” “រសជាតិល្វីងៗ ឈ្ងុយ បូកជាមួយរសជាតិផ្អែមរបស់ទឹកដោះគោ និងស្ករ ផឹកហើយមានអារម្មណ៍ស្រស់ស្រាយខ្លាំងណាស់” “មួយកំប៉ុងនេះ ឱ្យនាងហ្វ្រី” ខ្ញុំបើកភ្នែកភ្ញាក់ផ្អើល គេជាកូនអ៊ីម្ចាស់ហាង ហ្វ្រីតែមួយកំប៉ុងឱ្យម៉ូយប្រចាំ មិនជារឿងចម្លែកអីទេណ៎!! ខ្ញុំញញឹមនិយាយអរគុណទៅគេ។
ឡើងថ្នាក់ទី១០ ខ្ញុំនិងគេរៀនថ្នាក់ជាមួយគ្នា។ មួយប៉ប្រិចភ្នែក យើងទាំងពីរក៏ក្លាយជាមិត្តជិតស្និទ្ធនឹងគ្នាយ៉ាងឆាប់រហ័ស។ “តែបៃតង ពេលរៀនចប់ ខ្ញុំនឹងធ្វើការស្រាវជ្រាវផលិតតែបៃតងមួយ ដ៏ឆ្ងាញ់បំផុតឱ្យនាង ផឹកហើយបំភ្លេចមិនបានមួយជីវិត” ជាស៊ីងទះទ្រូងនិយាយអួត ខ្ញុំសើចគ្រវីក្បាលហួសចិត្ត ពាក្យសម្ដីក្មេងថ្នាក់ទី១០នឹងយកជាការបានដែរយ៉ាងម៉េច?