បងស្រីទេពអប្សរ
ថ្ងៃនេះជាថ្ងៃឈប់សម្រាក ខ្ញុំក៏ឆ្លៀតពេលរៀបចំបន្ទប់គេងដ៏សែនរបៀបប្រៀបដូចសំបុកកណ្ដុរ ឱ្យវាមានសោភណភាពឡើងវិញ។ ស្របពេលដែលរៀបចំ ខ្ញុំក៏ចាក់បទចម្រៀងថ្មីៗដែលខ្ញុំទើបតែ Download ហើយមកស្ដាប់ដើម្បីកំដរអារម្មណ៍ កុំឱ្យស្ងាត់ពេក។ បទចម្រៀងលឺរងំចេញពីក្នុងទូរសព្ទ… លាន់ឮពេញក្នុងបន្ទប់ ចប់មួយបទចូលមួយបទ។ បន្ទាប់មកក៏លោតចំបទចម្រៀងលន្លង់លន្លោចមួយ ខ្ញុំឈប់មួយសន្ទុះស្ដាប់បទចម្រៀងនោះ ហើយចិត្តរបស់ខ្ញុំក៏ស្រាប់តែហោះនឹកទៅដល់មនុស្សម្នាក់ដែលខ្ញុំបានជួបកាលពី២ឆ្នាំមុន។ …………………….
២ឆ្នាំមុន…
ខ្ញុំជានិស្សិតឆ្នាំទី២ផ្នែកទន្តសាស្ត្រនៃសាកលវិទ្យាល័យមួយ។ ខ្ញុំជាសិស្សមកពីខេត្តដូចនេះរាល់ពេលវ៉ាកង ឬថ្ងៃឈប់សម្រាកខ្ញុំតែងតែទៅលេងផ្ទះ ក៏ដូចជាទៅជួយចាំផ្ទះជំនួសម៉ាក់។ ផ្ទះរបស់ខ្ញុំបើកជាគ្លីនិកព្យាបាលធ្មេញ ដែលមានប៉ារបស់ខ្ញុំធ្វើជាពេទ្យធ្មេញស្រាប់ ហើយនេះជាមូលហេតុដែលធ្វើឱ្យខ្ញុំត្រូវទៅរៀនផ្នែកទន្តសាស្ត្រ ទាំងដែលខ្ញុំមានគោលបំណងចង់ក្លាយទៅជាមេធាវីទៅវិញទេ។
រសៀលថ្ងៃមួយ កំពុងតែអង្គុយលេងចាំផ្ទះដូចរាល់ដង ស្រាប់តែមានបងស្រីម្នាក់មករកហើយសួរខ្ញុំថា៖ «អូន! ពេទ្យនៅអត់? បងចង់ឱ្យគាត់មើលធ្មេញបងបន្តិច!» ។ ខ្ញុំងើយមើលមុខគាត់។ ដូចរាងភាំងនឹងសម្រស់គាត់តិចដែរ! មុខពងក្រពើ ភ្នែកមូលក្រឡង់ ច្រមុះស្រួច ទម្លាក់សក់រួញតិចៗមកខាងមុខ មើលទៅសុភាព រាបសាគួរឱ្យស្រលាញ់ណាស់។ ខ្ញុំតបទៅគាត់វិញថា៖ «អូ! ថ្មើរហ្នឹងពេទ្យទៅធ្វើការបាត់ហើយបង!» ។
