ដុំថ្មអនុស្សា
ជារឿងរ៉ាវមួយដែលខ្ញុំនឹកស្មានមិនដល់ថាវាអាចនឹងកើតឡើងចំពោះខ្ញុំសោះ។ ខ្ញុំជាអ្នកធំធាត់នៅសមុទ្រដូច្នេះហើយខ្ញុំអាចទៅមើលថ្ងៃលិចនាមាត់សមុទ្ររាល់ថ្ងៃ។ ខ្ញុំចូលចិត្តថ្ងៃលិចនាមាត់សមុទ្រខ្លាំងណាស់ ព្រោះវាស្រទន់ជាខ្លាំង ពន្លឺពណ៌មាសបាចសាចពេញផ្ទៃសាគរ ប្រៀបដូចជាសមុទ្រមាស។ រាល់ពេលសមុទ្រតែងតែធ្វើឱ្យខ្ញុំរសាយទុក្ខសោកទាំងពួងបាន។ រហូតដល់ថ្ងៃមួយ ខ្ញុំឈ្លោះគ្នាជាមួយម៉ាក់ជាខ្លាំង គាត់ជេរស្តីឱ្យខ្ញុំ។ ខ្ញុំពិបាកចិត្តណាស់ ក្នុងភ្នែករបស់ម៉ាក់ខ្ញុំធ្វើអីក៏មិនដែលត្រូវដែរ។ ខ្ញុំរត់ទៅយំឯមាត់សមុទ្រ យំតែម្នាក់ឯង ក្រោយពីយំអស់ចិត្ត ខ្ញុំក៏សរសេរលើដុំថ្មដែលខ្ញុំអង្គុយពីលើថា « ម៉ាក់ពិតជាមិនស្រលាញ់កូនទេ បានជាម៉ាក់ស្តីឱ្យកូនខ្លាំងបែបនេះ!» នេះគ្រាន់តែជាការបញ្ចេញអារម្មណ៍របស់ខ្ញុំតែប៉ុណ្ណោះ។ អ្វីដែលនឹកស្មានមិនដល់ ស្រាប់តែពេលដែលខ្ញុំទៅសមុទ្រម្តងទៀត នៅត្រង់ដុំថ្មដែលខ្ញុំសរសេរអក្សរ មានថែមពាក្យមួយឃ្លាទៀត « គ្មានម៉ាក់ណាមិនស្រលាញ់កូននោះទេ ម៉ាក់គ្រប់រូបសុទ្ធតែចង់ឱ្យកូនល្អ ដោយសារតែគាត់ស្រលាញ់ទើបជេរស្តី បន្តិចបន្តួច កុំចិត្តស្រាលពេកអី» ឃ្លានេះតបនឹងសំដីខ្ញុំខាងលើទេតើ អក្សរមូលៗគួរឱ្យស្រលាញ់ តើជាស្រីឬប្រុស? ខ្ញុំក៏តបទៅវិញថា «អ្នកនិយាយត្រូវណាស់ អរគុណ! តើអ្នកជានរណា?» ខ្ញុំសរសេរតបទៅវិញ គេក៏តបមកវិញថា «ខ្ញុំជានរណាមិនសំខាន់ ដឹងទៅថាខ្ញុំស្គាល់នាង» ម្នាក់នេះចម្លែកណាស់! តែមិនដឹងហេតុអីខ្ញុំហាក់មាននិស្ស័យនឹងគេជាខ្លាំង ពួកយើងឆ្លើយឆ្លងគ្នាតាមរយៈដុំថ្មនោះរហូតដល់ក្លាយជាទម្លាប់។ ខ្ញុំទៅសមុទ្រញឹកញាប់រហូតដល់ម៉ាក់សួរ តែគាត់ក៏មិនដែលឃាត់ខ្ញុំដែរ ព្រោះគាត់ដឹងថាខ្ញុំចូលចិត្តសមុទ្រជាខ្លាំង។ ខ្ញុំនិងមិត្តដុំថ្ម ឆ្លើយឆ្លងគ្នាតាមរយៈដុំថ្មនោះរហូតដល់ខ្ញុំដឹងថាគេជាមនុស្សប្រុស ព្រោះកាលនោះខ្ញុំបានសួរគេថា «អ្នកជាស្រីឬប្រុស?» គេបានតបវិញថា «មានមនុស្សស្រីឯណាឆ្លើយឆ្លងសារលើដុំថ្មជាមួយមនុស្សចម្លែកដូចនាងទេ» នេះបញ្ជាក់ច្បាស់ថាគេជាមនុស្សប្រុស ហើយរប៉ិលរប៉ូចមិនខាន។ តែយ៉ាងណាគេជាទីប្រឹក្សាដល់ល្អ គេតែងតែផ្តល់យោបល់ល្អៗ និងជួយដោះស្រាយរាល់បញ្ហាដែលខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាខ្ញុំមិនអាចដោះស្រាយបាន។ ខ្ញុំតែងតែព្យាយាមតាមរកគេដែរ តែគ្មានតម្រុយពីគេសោះ ហើយឱ្យតែសួរដល់អត្តសញ្ញាណ គេតែងតែបង្វែង ដូររឿងជានិច្ច។ ពួកយើងប្រើប្រាស់ដុំថ្មជាឧបករណ៍សម្រាប់ឆ្លើយឆ្លងគ្នា រដូវវស្សាទឹកភ្លៀងជាអ្នកសម្អាតរាល់សន្ទនាចាស់ចេញ ទុកឱ្យពួកយើងឆ្លើយឆ្លងគ្នាសម្រាប់រដូវប្រាំងក្រោយ ។
