ខ្មោចក្នុងផ្ទះជួល
នាចុងខែមីនា ខ្ញុំត្រូវបំពេញបេសកកម្មការងារមកខេត្តកោះកុងម្ដងទៀតដោយធ្វើដំណើរតាមផ្លូវជាតិលេខ៤ ឆ្ពោះទៅក្រុងខេមរភូមិន្ទ។ ខ្ញុំបានជួបទស្សនិយភាពល្អៗជាច្រើន។ ជាមួយគ្នានេះដែរ ក៏ខ្ញុំមិនភ្លេចព្រឹត្តិការណ៍ខ្មោចលងលោះព្រលឹង ដែលកាលនោះពួកយើងទៅលេងជាក្រុម នៅផ្ទះដែលគេទុកចោលមួយ ហើយតាមលងបន្លាចអារម្មណ៍ទាល់តែសព្វថ្ងៃនេះ។
លើកនេះក៏មិនខុសពីលើកមុនដែរ ខ្ញុំទៅដល់ប្រហែលជាម៉ោង៤ល្ងាចរសៀល តែខ្ញុំមកតែម្នាក់ឯងប៉ុណ្ណោះ។ តាមគម្រោងការងារខ្ញុំគឺធ្វើការចំនួន១៥ថ្ងៃនៅខេត្តនេះ ហើយខាងអង្គការខ្ញុំ បានជូនទៅមើលផ្ទះដែលខ្ញុំត្រូវស្នាក់ក្នុងពេលបេសកកម្មនេះដែលនៅជិតកន្លែងធ្វើការ។ ផ្ទះមួយខ្នងដែលធ្វើពីថ្មខាងក្រោម និងជួលផ្ទះឈើនៅពីលើ ហើយមានផ្ទះថ្មតូចៗសង់ជាល្វែងជាប់គ្នាប្រមាណជា១០បន្ទប់ ចែកជា២ជួរ ទល់មុខគ្នាថែមទៀត គិតទៅមានប្រហែលជា២០បន្ទប់ដែរ។ ផ្ទះនោះគេធ្វើសម្រាប់ជួលឲ្យសិស្សមករៀន។ ខ្ញុំគិតចង់ជួលបន្ទប់មួយក្នុងចំណោមបន្ទប់ទាំង២ល្វែងនោះដែរ តែដោយបារម្ភនឹងកត្តាសុវត្ថិភាពក៏សម្រេចយកបន្ទប់ខាងលើម្ចាស់ផ្ទះតែម្ដង ប៉ុន្តែគាត់ដូចជាអេះអុញមិនចង់ជួលឲ្យហើយថាសុំសួរមតិប្រពន្ធសិន។ ខ្ញុំគិតថា វាគួរតែអញ្ចឹងដែរព្រោះគេមិនអាចទុកចិត្តខ្ញុំជាមនុស្សចំណូលថ្មីឲ្យស្នាក់នៅក្នុងផ្ទះជាមួយបានទេ។ តែតាមពិតទៅវាគ្មានពាក់ព័ន្ធជាមួយម្ចាស់ផ្ទះទេ ដោយសារវាមានជណ្ដើរមួយដាច់ដោយឡែកសម្រាប់ឡើងផ្ទះលើនោះ។ ក្រោយពីគាត់សាកសួរប្រពន្ធគាត់ គាត់ក៏យល់ព្រម។ ខ្ញុំសប្បាយចិត្តយ៉ាងខ្លាំងក៏ម្នីម្នារៀបឥវ៉ាន់ទុកដាក់ព្រោះល្ងាចបន្តិចទៅហើយ។ ក្រោយពីរួចការងារខ្ញុំក៏ខ្ចីកង់ម្ចាស់ផ្ទះចេញទៅហូបអាហារនាក្នុងក្រុង។ ពេលយប់ខ្ញុំរៀបចំឥវ៉ាន់បង្ហើយរួចហើយក៏ងូតទឹកសម្អាតខ្លួនឲ្យមានអារម្មណ៍ស្រស់ថ្លាបន្តិច ប៉ុន្តែអ្វីៗដែលចម្លែកៗបានចាប់ផ្ដើមមានឡើង។ អារម្មណ៍កំពុងតែស្លុងជាមួយនឹងការអានសៀវភៅ ខ្ញុំចេះតែព្រឺសម្បុរមិនឈប់ដោយគ្មានមូលហេតុ។ អំឡុងពេលអាននោះ ខ្ញុំចេះតែមានអារម្មណ៍ថាមានស្រមោលឈរសម្លឹងមើលខ្ញុំ តែពេលងាករកមើលគឺគ្មាននរណានោះទេ។ ដោយខ្ជិលគិតច្រើនខ្ញុំក៏ពន្លត់ភ្លើងគេងទៅទាំងអារម្មណ៍មិនសូវស្ងប់ តែដោយអស់កម្លាំងពេកក៏លក់ទៅ។
