សិស្សច្បងសម្លាញ់ចិត្ត
ការពិតទៅយើងទាំងពីរគ្មានចំណុចត្រង់ណាដូចគ្នាបន្តិចទេ។ បងវឌ្ឍន៍ជាមនុស្សឆេវឆាវ ម៉ឺងម៉ាត់ ហើយសោះកក្រោះ រីឯខ្ញុំវិញចូលចិត្តសប្បាយ ហើយមានអារម្មណ៍ថាចង់នៅក្មេងច្រើនជាងធំ។ ពួកយើងស្គាល់គ្នាតាំងពីពេលខ្ញុំរៀនឆ្នាំទី២ខាងផ្នែកភាសាជប៉ុន បងវឌ្ឍន៍មិនមែនជាសិស្សអក្សរសាស្ត្រជប៉ុនទេ ប៉ុន្តែគាត់លួចមករៀនជប៉ុនជាមួយពួកខ្ញុំជាញឹកញាប់ ដោយសារតែគាត់ចង់ចេះភាសានេះ។
«ខ្ញុំឆ្ងល់បងឯងណាស់! ខ្លួនចេះឡើងបីបួនភាសាទៅហើយ ចង់ចេះជប៉ុនធ្វើអីទៀត តែអង់គ្លេសនិងបារាំងហ្នឹងបងឯងរស់ស្រួលបាត់ហើយ!» ខ្ញុំតែងតែថាឱ្យគាត់ដដែលៗ ពេលគាត់មកអង្គុយនៅបង់ជាមួយខ្ញុំ។ «មាលតីឯងមិនដឹងទេ?! សម័យនេះការប្រកួតប្រជែងដណ្ដើមទីផ្សារការងារច្រើនណាស់ បើបងចេះកាន់តែច្រើនឱកាសការងារក៏ខ្ពស់តាមហ្នឹងដែរ!» មើលគាត់និយាយចុះ។ «បងវឌ្ឍន៍ឯងមិនលើកលែងឱ្យសូម្បីតែពួកខ្ញុំឬ? ខំគេចមករៀនភាសាដែលគេមិនសូវរៀនហើយ នៅមានអ្នកដណ្តើមការងារទៀត!» សីហានិយាយ ពួកយើងសើច។
យើងស្និទ្ធស្នាលនឹងគ្នាជាខ្លាំង ថ្វីបើសិស្សច្បងវឌ្ឍន៍មិនមែនរៀនផ្នែកដូចពួកខ្ញុំ តែគាត់តែងតែណែនាំខ្ញុំនូវរឿងរ៉ាវជាច្រើន ទាក់ទងនឹងការរៀនសូត្រជាដើម។ គាត់សង្ហាណាស់ ស្រីៗរៀនជំនាន់ជាមួយគាត់បាក់ចិត្តស្រលាញ់គាត់ជាច្រើននាក់ ហើយគាត់ក៏ធ្លាប់មានសង្សារច្រើននាក់ដែរ តែចេះតែឆាប់បែកគ្នា ព្រោះគេទ្រាំនឹងចរិតគាត់មិនបាន។ ឮថាគាត់មានរហស្សនាមថា មេធំកំពូលឆេវឆាវ ពេលគាត់ខឹងម្តងៗ គួរឱ្យខ្លាចណាស់។ ពេលខ្លះមិត្តរបស់ខ្ញុំមួយចំនួនថា គាត់ជាមនុស្សពាល តែការពិតគាត់ចិត្តល្អណាស់ ទាស់តែសម្តីគាត់មិនសូវល្អប៉ុណ្ណោះឯង។ ខ្ញុំមិនដឹងថាខ្លួនឯងចូលចិត្តគាត់តាំងពីពេលណាទេ ប៉ុន្តែពេលដែលខ្ញុំចូលចិត្តគាត់ គឺចូលចិត្តខ្លាំងបាត់ទៅហើយ។
