សង្សារ Angry Bird
រាត្រីនេះគ្មានអារម្មណ៍ចង់និយាយរកនរណាសោះ ពិសេសគឺសង្សារក្មេងអាយុ១៦ឆ្នាំរបស់ខ្ញុំតែម្ដង។ និយាយជាមួយនាងម្ដងៗ ខ្ញុំមិនចេះអស់សំណើចនឹងខ្លួនឯងនោះទេ មិនគួរទទួលយកនាងធ្វើជាសង្សារទេ ព្រោះអាយុរបស់ខ្ញុំនិងនាងបងប្អូនគ្នារហូតទៅដល់៧ឆ្នាំឯនោះ។ ណ្ហើយ! ហួសទៅហើយមានតែបណ្ដោយតាមកម្មទេមើលទៅ? មិនទាន់បាត់នឹកស្រមៃផងទូរសព្ទខ្ញុំលោតលេខនាងខលមកបាត់។ ពួកយើងនិយាយសួរទុក្ខគ្នាបន្តិច ខ្ញុំក៏សុំសម្រាក៖ «អូនអា៎…?» «ចា៎បង!» «ប៉ុណ្ណឹងសិនបានអត់? ថ្ងៃនេះបងហត់នឿយខ្លាំងណាស់។ មិនចង់និយាយទូរសព្ទយូរនោះទេព្រោះព្រឹកស្អែកបងនៅមានប្រលងមួយព្រឹកទៀត។» នាងស្ងាត់បន្តិចហើយស្រដីយ៉ាងស្រទន់មកកាន់ខ្ញុំ៖ «ហ៊ឺ! ខ្ញុំដូចជាមិនចង់បានសោះបង។ ដឹងទេ? អូននឹកបងខ្លាំងណាស់! នឹកបង ឡើងគ្រុនហើយណា» ខ្ញុំមិនហ៊ានបិទទូរសព្ទរបស់នាងក៏រករឿងអ្វីផ្សេងជជែកគ្នាបន្ត៖ «មិនាតើអូនចូលចិត្តស្ដាប់រឿងខ្មោចដែរឬទេ? ថ្ងៃមុនបងបានទិញសៀវភៅប្រលោមលោកមួយក្បាលមានចំណងជើងថា “សម្ផស្សខ្មោច” អូនចាប់អារម្មណ៍ដែរឬទេ? ចាំបងអានឲ្យអូនស្ដាប់ណា» គ្រាន់តែឮចំណងជើងភ្លាមមិនានិយាយយ៉ាងរហ័ស៖ «អឺ! អត់អីទេបង បងឯងសម្រាកទៅចឹង អូនអត់រំខានបងទៀតទេ។» «បាទ ចឹងអូនត្រូវប្រញាប់ចូលគេងណា! បងចូលសម្រាកមុនហើយ។ កុំសម្ងំលេងហ្វេសប៊ុកយូរពេក បងបារម្ភ! Good night ណាអូន។»
ដាក់ទូរសព្ទចុះភ្លាម ខ្ញុំហាក់ចម្លែកក្នុងចិត្ត ហេតុអ្វីមិនាសុំបិទទូរសព្ទលើកនេះយល់ព្រមងាយម្ល៉េះ? ដាក់ភ្នែកទៅចំសៀវភៅមួយក្បាលដែលខ្ញុំកំពុងតែកាន់ទើបដឹងថាសង្សាររបស់ខ្ញុំនាងខ្លាចខ្មោចនៅក្នុងសៀវភៅនេះ។ ខ្ញុំហួសចិត្តខ្លាំងណាស់! នាងមិនខ្លាចខ្ញុំបែរជាទៅខ្លាចចំណងជើងរឿងទាំងដែលមិនទាន់បានអានផង។ ខ្ជិលខ្វល់! យកទូរសព្ទទៅទុកនៅតុក្បែរសៀវភៅបិទភ្លើងចូលគេងបាត់ស្រមោលតែម្ដង។
