ការចងចាំរបស់កុមារម្នាក់
១៧ មេសា ឆ្នាំ១៩៧៥… ខ្មែរគ្រប់រូបដឹងថា នោះជាកាលបរិច្ឆេទនៃដំណើរឈានទៅរកមាត់ជ្រោះមរណៈរបស់ជនស្លូតត្រង់ប្រមាណជាង១លាននាក់។ ហេតុការណ៍និងខ្សែជីវិតរសាត់អណ្ដែតជាមួយម្ដាយ កាលនៅកុមាររបស់ក្មេងប្រុសម្នាក់ឈ្មោះគង់។ នៅថ្ងៃដែលគេបញ្ជូនមនុស្សចាកចេញពីភ្នំពេញឱ្យទៅរស់នៅតាមស្រុកស្រែចម្ការ ក្មេងប្រុសកម្សត់មិនទាន់ដឹងក្ដីនៅឡើយទេ គេចេះតែសប្បាយជាប់តាមផ្លូវរហូត តែដល់ឃើញមនុស្សស្លាប់គរ ទើបគេដឹងថា មិនមែនជារឿងល្អឡើយ។
មិនបានប៉ុន្មានម្ដាយរបស់កុមារគង់ ក៏ត្រូវពួកមនុស្សក្នុងរបបនោះយកទៅសម្លាប់ចោល ចំណែកបងប្អូនក៏ឃ្លាតបែកគ្នាអស់ទៅ។ គង់រស់នៅក្នុងកងកុមារជាមួយក្មេងៗជាច្រើននាក់ ឆ្លងកាត់ការងារដ៏លំបាកៗជាច្រើន បាយទឹកមិនគ្រប់គ្រាន់។ ដោយហត់ហេវខ្លាំងពេក នៅយប់មួយក៏ដាច់ចិត្តទៅលួចបេះចេកផ្ទះប្រធានកងក៏ដ៏កាចសាហាវ ដែលល្បីខាងធ្វើបាបមនុស្ស សម្លាប់មនុស្សអាកសុទ្ធតែនឹងធាងត្នោត។ មិនទាន់បានឆីផង ក៏ត្រូវគេទាន់ តែសំណាងល្អ ក្មេងគង់បានរត់ត្រដាបត្រដួសគេចខ្លួនទៅរស់នៅភូមិថ្មីមួយផ្សេងទៀត។
ឆ្លងកាត់គ្រោះចង្រៃជាច្រើន ចុងក្រោយក៏ត្រូវបានទ័ពរំដោះសង្គ្រោះជីវិតបានមកវិញ។ កំលោះគង់បានក្លាយជាប្រធានអង្គការគាំពារសិទ្ធិកុមារ តែបងប្អូនដែលបែកបាក់គ្នានោះ គឺមិនដែលបានជួបគ្នាទេ សូម្បីតែផ្ទះធ្លាប់នៅពីក្មេង ក៏មិនចាំអ្វីទាំងអស់។
