នាវាជីវិត
វាយោបក់ឮសូរវូៗ ប៉ះនឹងស្លឹកឈើបញ្ចេញសំលេងប្រាវៗ សត្វរំពេស្រែកយំគួរឱ្យកណ្ដោចកណ្ដែងពេកណាស់។ រលកសមុទ្របោកបក់ផ្ទប់ច្រាំង ឮសូរគ្រាំៗកណ្ដាលរាត្រីស្ងាត់សូន្យ ជាសញ្ញាដាស់ប្រជានេសាទទាំងឡាយ ឱ្យក្រោកចាកនិទ្រា ដើម្បីចេញយាត្រាទៅសមុទ្រ។ ស្នូរម៉ាស៊ីនទូកបានបន្លឺឡើង ទម្លុះស្បៃអន្ធការកណ្ដាលរាត្រី។ ព្រមជាមួយគ្នានោះដែរ សំឡេងពុកក៏បានបន្លឺឡើង៖ “វាសនា!!ឱ្យលឿនយកមងទៅដាក់ក្នុងទូកទៅ”
“ចាស៎!ពុក!” ខ្ញុំគឺជាកូនស្រីច្បងក្នុងចំណោមបងប្អូនពីរនាក់។ ខ្ញុំតែងទៅរកត្រីជាមួយពុក ព្រោះម៉ែគាត់មានជំងឺអស់ជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ ឯប្អូនប្រុសខ្ញុំនៅតូចនៅឡើយ។ រយៈពេលជាងប្រាំបីឆ្នាំមកហើយ ដែលខ្ញុំចេញសមុទ្រដូចកូនប្រុស ដើម្បីជួយពុកចិញ្ចឹមគ្រួសារ។ កាលពីខ្ញុំនៅតូច ពុកនិងម៉ែតែងយកខ្ញុំទៅជាមួយពេលចេញសមុទ្រម្ដងៗ រហូតធ្វើឱ្យខ្ញុំស៊ាំនិងជីវភាពរស់នៅលើសមុទ្រ ទាំងខ្យល់រងា ទាំងការប្រឈមមុខនឹងគ្រោះថ្នាក់សព្វបែបយ៉ាង។
ខ្ញុំចាំបានថានៅឆ្នាំមួយនោះ ពុកនិងម៉ែបានចេញទៅនេសាទដូចសព្វដង ហើយពួកគាត់បានយកខ្ញុំទៅជាមួយ។ នៅយប់នោះគ្រួសារខ្ញុំ ក៏ដូចជាគ្រួសារអ្នកនេសាទដទៃទៀតដែរ បានបញ្ឆេះទូកចេញទៅសមុទ្រតាមទម្លាប់។ ពេលយើងកំពុងនេសាទ មួយសន្ទុះក្រោយមក ក៏មានខ្យល់ត្រសៀកៗបក់មកពីទិសនិរតីយ៉ាងចម្លែក។ ពេលនោះពុកបាននិយាយថា យើងប្រហែលជាជួបព្យុះហើយ រួចហើយពុកបានបបួលអ្នកស្រុកដទៃឱ្យត្រឡប់មកវិញ ប៉ុន្តែជាសំណាងអាក្រក់ ពួកយើងត្រឡប់មកវិញមិនទាន់ ព្យុះព្យោកំណាចក៏បានបោកបក់មកយ៉ាងពេញទំហឹង ដូចនាគព្រូសទឹកមកលើទូក ប្រជានេសាទយើងយ៉ាងគ្មានត្រាប្រណី។
