មិនបំពាន សុំតែស្ងប់សុខ
“តោះៗ ដល់ម៉ោងញ៉ាំបាយហើយ” នេះជាអ្វីដែលរីសា តែងបន្លឺឡើងនៅកន្លែងធ្វើការរបស់នាង រាល់ពេលដែលទ្រនិចនាឡិកាតម្រង់ត្រឹម១២ថ្ងៃត្រង់ ដែលជាសញ្ញាបញ្ជាក់ ដល់ពេលសម្រាកបាយថ្ងៃត្រង់ហើយ។ ជាទម្លាប់ខ្ញុំនិងបងៗមិត្តរួមការងារពីរនាក់ទៀត តែងយកបាយប្រអប់ពីផ្ទះមកញ៉ាំថ្ងៃត្រង់នៅoffice ជុំគ្នា ព្រោះម្នាក់ៗផ្ទះសុទ្ធតែឆ្ងាយ។ ណាមួយសម្រាកពេលបាយថ្ងៃត្រង់មានរយ:ពេល មួយម៉ោងកន្លះឯណោះ គឺពីម៉ោង១២ថ្ងៃត្រង់ ដល់ម៉ោង ១៣:៣០។ “អូយ ឆ្អែតដល់ហើយចែនួនអើយ ញ៉ាំលឿនដល់ហើយយើងថ្ងៃនេះ” ខ្ញុំក្មេងជាងគេក្នុងមួយoffice អ៊ីចឹងបានអ្នកណាក៏ជាបងខ្ញុំដែរ។ “យីកូននេះ ឆ្អែតក៏ស្រែក ឃ្លានក៏ស្រែក” បងនួន គាត់ថាឱ្យខ្ញុំភ្លាមៗ ព្រោះគាត់ជាមនុស្សចូលចិត្តនិយាយអីត្រង់ៗ ហើយលះៗ តែគាត់គឺជាបុគ្គលិកដែលធ្វើការយូរជាងគេនៅទីនេះ។ មិនទាន់បានតបវិញផង ស្រាប់តែបងថូ ដែលជាដៃគូញ៉ាំបាយទាំងបីអ្នករបស់យើង បាននិយាយកាត់ថា៖ “រវល់តែប្រកែកគ្នាហ្នឹងហើយ ហួសម៉ោងទៅប្រជុំ ឡូវហើយ” អូ តិចច្រឡំប្រជុំហ្នឹង បាយហើយធ្វើការអីភ្លាមទៅ សូមបញ្ជាក់មិនមែនទេណា នេះគ្រាន់តែជាភាសាក្នុងក្រុមបីនាក់យើង ប្រើដាក់ម៉ូគ្នាតែប៉ុណ្ណោះ គឺពេលបាយហើយ ពួកយើងសល់ម៉ោងសម្រាកជិតមួយម៉ោងទៀតឯណោះ អ៊ីចឹងប្រជុំនេះគឺបន្ទាប់ពីបាយរួច យើងនាំគ្នាទៅបន្ទប់ប្រជុំធំ ដើម្បីសម្រាក គេងលេង និយាយពីនេះពីនោះ។
