ស្នាមក្នុងចិត្ត
ពេលព្រឹកព្រលឹមស្រាងៗគឺជាពេលវេលាមួយ ដែលមនុស្សមួយចំនួនត្រូវក្រោកធ្វើរាល់កិច្ចការមួយរបស់ខ្លួន ឬជាសកម្មភាពប្រចាំថ្ងៃដើម្បីប្រកបតាមអាជីពរបស់ខ្លួនចិញ្ចឹមជីវិត។ បើសិនជានៅតាមជនបទយើងប្រាកដជាបានឮសូរស័ព្ទនៃសត្វចតុប្បាទ និងមាន់ទាស្រែកង៉ោកង៉ាកបង្កើតជាសំឡេងមួយសម្រាប់ដាស់តឿនដល់មនុស្សផងទាំងពួងឲ្យក្រោកជាក់ជាពុំខាន…។
ម៉ោងប្រមាណជា៦ជាងទៅហើយ កណ្ដឹងនៃនាឡិការោទ៍មួយលើកជាពីរលើកតែខ្ញុំបែរជាមានអារម្មណ៍ថា មិនចង់ក្រោកទាល់តែសោះ អាចមកពីខ្ញុំចូលគេងយប់ជ្រៅពេកដោយសារជាប់ជប់លៀងថ្ងៃខួបកំណើតរបស់មិត្តភ័ក្ដិកាលពីយប់មិញ…។ មិនមែនជារឿងមួយដែលហួសចិត្តពេកមែនទេ? បើខ្ញុំចង់ប្រាប់ថា វាជាថ្ងៃធ្វើការដំបូងសម្រាប់ខ្ញុំនៅថ្ងៃនេះ។ ខ្ញុំយកដៃកៀសនាឡិកាលើតុចេញ ហើយក៏យកខ្នើយមកខ្ទប់ត្រចៀក ព្រោះពិតជាធុញនិងសំឡេងរំខានរបស់វាខ្លាំងណាស់។
“ក្រែងថា ថ្ងៃនេះត្រូវធ្វើការថ្ងៃដំបូងនោះអី ចុះម៉េចមិនទាន់ក្រោករៀបចំខ្លួនទៀត? យ៉ាប់មែនហើយកូននេះ…!”។ ជាសំឡេងរអ៊ូរបស់ម្ដាយខ្ញុំដែលខ្ញុំតែងតែស្ដាប់ជារៀងរាល់ព្រឹក ជាសំឡេងដែលខ្ញុំស្ដាប់ហើយធ្វើឲ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍មិនល្អ តែខ្ញុំមិនដែលគិតទេថា វាជាសំឡេងមួយដែលកើតឡើងពីក្ដីបារម្ភ។ “ម៉ោងជិត៧ហើយ! ទៅធ្វើការទាន់អត់ហ្នឹង…!” សំឡេងគាត់លាន់ឡើងជាលើកទីពីរ ហើយក៏បន្តជារឿយៗ ខ្ញុំដាច់ចិត្តក្រោកទាំងអារម្មណ៍មិនល្អនិងធុញទ្រាន់តាមទម្លាប់។ ហេតុអីជីវិតរបស់ខ្ញុំហាក់ដូចជាមានអ្វីចាំតែជំទាស់ និងរំខានបែបនេះ នេះជាអ្វីដែលខ្ញុំកំពុងគិត។
