True love
ពន្លឺព្រះអាទិត្យកំពុងបញ្ចេញរស្មីដ៏ស្រទន់ជាមួយខ្យល់បក់មកតិច ធ្វើឱ្យបរិយាកាសនៅសួនក្នុងបុរីធំសែនស្រស់ត្រកាល។ សាន់អាយុ៨ឆ្នាំជាកូនប្រុសតែមួយគាត់របស់គ្រួសារស្តុកស្តម្ហនិងជាម្ចាស់វីឡាធំមួយក្នុងបុរី កំពុងតែលេងក្នុងសួន។ ពេលដើរជិតដល់ដើមឈើធំមួយសាន់ក៏ឮសំឡេងយំ គេក៏ព្យាយាមរកមើលប្រភពនៃសំឡេងនោះ។ គេក៏ប្រទះក្មេងប្រុសម្នាក់ដែលមើលទៅមានអាយុស្របាលៗគ្នាដែលកំពុងតែអង្គុយយំនៅផ្នែកម្ខាងទៀតក្រោមដើមឈើនោះ។ “អេ! ហេតុអីបានជាឯងយំ” សាន់សួរទៅក្មេងប្រុសនោះ។ ក្មេងប្រុសនោះក៏ងើយមុខមើលសាន់រួចចង្អុលទៅខាងលើ សាន់ក៏ឃើញមានប៉េងប៉ោងមួយទើលើនោះ។ “ឯងយំព្រោះរបស់នោះមែនទេ” សាន់សួរដោយចង្អុលទៅប៉េងប៉ោងមួយនោះ រួចក្មេងម្នាក់នោះក៏ងក់ក្បាលដោយមានទឹកភ្នែកនៅដក់ជាប់ភ្នែក។ “ហើយឯងឡើងទៅធ្វើអី” ក្មេងម្នាក់នោះសួរសាន់ពេលដែលឃើញសាន់ព្យាយាមឡើងលើដើមឈើនោះ។ “គឺយកប៉េងប៉ោងឱ្យឯងនោះអី អាក្មេងល្ងង់” សាន់ងាកមកតប ចំណែកក្មេងប្រុសនោះក៏មើលទៅសាន់ដោយឆ្ងល់ មួយសន្ទុះក្រោយមកសាន់ក៏ចុះមកវិញដោយមានកាន់ប៉េងប៉ោងក្នុងដៃជាមួយផង។ “យេ! ឯងឈប់ហោះទៅចោលខ្ញុំទៀតណា៎” ក្មេងនោះស្រែកយ៉ាងសប្បាយចិត្ត ដោយឱបប៉េងប៉ោងនោះ។ “គ្រាន់តែប៉េងប៉ោងមួយសោះ ចេះអង្គុយយំដូចមនុស្សស្រីទៅកើត” សាន់និយាយដោយធ្វើមុខឆ្ងល់។ “កុំនិយាយបែបនេះ របស់នេះជារបស់ដែលលោកប៉ាខ្ញុំទិញឱ្យខ្ញុំណា៎” ក្មេងម្នាក់នោះនិយាយដោយឱបប៉េងប៉ោងជាប់ដូចជាមានសេចក្ដីសុខណាស់ទាំងដែលសាន់មានការឆ្ងល់ជាខ្លាំងថា វាមានតម្លៃអីរបស់បែបនេះ នៅចាញ់យន្តហោះបញ្ជាដែលប៉ាគេទិញឱ្យពីឆ្នាំទៅឆ្ងាយណាស់។