បេះដូងអាត្មានិយម

បេះដូងអាត្មានិយម


សន្តិជានិស្សិតឆ្នើម គេទទួលបានអាហារូបករណ៍ទៅសិក្សានៅក្រៅប្រទេស ពេលត្រឡប់មកវិញគេបានរៀបការជាមួយរីយ៉ាសង្សារបណ្តូលចិត្ត។ ក្តីស្រឡាញ់ដែលគេមានឲ្យនាងជាក្តីស្រឡាញ់ពិតប្រាកដប៉ុន្តែបេះដូងគេបែរទោរទន់ដាក់ថែមនារីម្នាក់ទៀតដែលបានរួមរស់ជាមួយគ្នាដូចប្តីប្រពន្ធពេលនៅក្រៅប្រទេស។

ម្នាក់ជាភរិយាស្របច្បាប់ ម្នាក់ជាសង្សារកម្សត់កម្រដ៏ស្លូតបូត។ គេពិតជាមិនអាចបោះបង់ម្នាក់ណា ទើបបេះដូងទាមទាររក្សាមនុស្សពីរនាក់ ឈរឈ្មោះជាមនុស្សអាត្មានិយម។


The requested content cannot be loaded.
Please try again later.

បេះដូងអាត្មានិយម

សេចក្តីផ្តើម 

នៅលើដងផ្លូវលំដ៏តូចមួយ មានកំលោះម្នាក់កំពុងតែរុញរទេះលក់នំចេកចៀនយ៉ាងស្វិតស្វាញ។ ស្របពេលនោះផងដែរ ស្រាប់តែមានសំឡេងឡានស៊ីភ្លេឱ្យអ្នករុញរទេះអាក់ដំណើរទៅមុខ។ 

នារីម្នាក់មានរូបរាងស្រស់សោភាបានបើកទ្វារចេញមកហើយវាចាទៅកាន់អ្នកលក់នោះថា៖ 

“លោក!” 

កែវភ្នែករបស់អ្នកលក់ចេកចៀនចោលមករកប្រភពសំឡេង ធ្វើឱ្យអ្នកកំលោះបានយល់ភក្ត្រនារីនោះថាជាអ្នកណាគេ? តាមពិតនាងគឺជាសិស្សពូកែម្នាក់ដែលជាមិត្តរួមថ្នាក់រៀនជាមួយគេសោះ។ អ្នកកំលោះភ្លាត់មាត់ស្តីទៅកាន់នាងថា៖ 

“អ្ហា! អ្នកនាង” 

“ខ្ញុំមកទិញនំយកទៅញុំា” 

វាចាស្រួយស្រែសដូចសារិកា បាននិយាយទៅកាន់កំលោះសន្តិវិញយ៉ាងស្រស់បំព្រង តែទឹកមុខនាងប្រែជាស្រពោនវិញពេលសន្តិសួរនាង៖ 

“ហ៊ឺ! តើអ្នកនាងចេះញុំានំប្រភេទនេះដែរឬ?” 

សន្តិសួរដោយឆ្ងល់ព្រោះគេមិននឹកស្មានថាគ្រួសារអភិជនដូចជារីយាចេះញុំានំប្រភេទនេះ។ រីយានាងសម្លឹងមើលមុខរលោងម៉ត់របស់អ្នកលក់នំចេកចៀនស្រស់សង្ហាហើយនិយាយថា៖ 

“ថីមិនចេះញុំា! នំចេកចៀនឆ្ងាញ់សឹងអី គ្មានអ្វីត្រូវរើសអើងទេ ព្រោះខ្ញុំមិនមែនជាអ្នកមានអីណាស់ណាផង” 

“អ្នកនាងដាក់ខ្លួនមែនទែន” 

រីយាសម្រួលទឹកមុខធម្មតាវិញហើយស្រដីតប៖ 

“ខ្ញុំមិនបានដាក់ខ្លួនទេ ព្រោះខ្ញុំពិតជាចង់ញុំានំនេះពិតមែន។ លោកគឺជាអ្នកលក់នំហេតុអីត្រូវខ្មាសអៀន។ វាជាមុខរបរសុចរិតត្រឹមត្រូវល្អតើ មិនបានទៅឆក់ប្លន់នរណាទេ។ ខ្ញុំគិតថា បើសិនលោកជាចោរដើរលួចទ្រព្យសម្បត្តិគេ ទើបចាំខ្មាសអៀន” 

“តែខ្ញុំគិតថា...” 

“កុំគិតថាអី! ខ្ញុំទិញនំ នេះមេឃក្តៅខ្លាំងណាស់ លោកមិនឃើញទេឬ?” 

កាយវិកាយកដៃបាំងថ្ងៃបញ្ជាក់ពីការមិនអាចទ្រាំនឹងកម្តៅថ្ងៃបាន បើកំលោះអ្នកលក់នំចេកចៀននៅតែសួរនាំនាងមិនព្រមលក់នំឱ្យ ស្បែកសខ្ចីរបស់នាងច្បាស់ជាត្រូវខ្លោចជាំអស់ជាមិនខានទេ។ អាការរបស់នាងបានធ្វើឱ្យសន្តិភ្ញាក់ផ្អើលជាខ្លាំងនិងរហ័សវាចាទៅកាន់នាងថា៖ 

“អ្ហាសអា! សុំទោសៗអ្នកនាង អ្នកនាងទិញប៉ុន្មានដែរ? 

រីយាឆ្លើយទាំងមិនពេញចិត្តនឹងចរិតអ្នកលក់នំ៖ 

“ឱ្យខ្ញុំមួយម៉ឺនមក!” 

“ថាម៉េចទិញនំមួយម៉ឺនឬ?” សន្តិសួរដោយភ្ញាក់ផ្អើល។ 

“ចាសទិញមួយម៉ឺន។ តើលោកមានបញ្ហាអ្វីឬ?” 

“មិនមានបញ្ហាអ្វីទេ! ហើយអ្នកនាងទិញច្រើនយ៉ាងនេះ ទិញទៅធ្វើអី!” 

រីយាដកដង្ហើមធំមុនវាចាតប៖ 

“ហ៊ឺ! យ៉ាងម៉េចហ្នឹង? លក់នំ មិនចង់ឱ្យគេទិញច្រើនទេឬ? ឬមួយក៏ចង់ឱ្យទិញតិចៗ ព្រោះមិនចង់លក់ឱ្យអស់ឆាប់ទេ” 

ពេលបានឮរីយាសួរបញ្ឈឺដូច្នោះសន្តិអស់សំណើចស្តីទៅកាន់នាង៖ 

“ចង់អស់តើ! ណេះអ្នកនាងនំថ្លៃមួយម៉ឺន” 

“ស្លាប់ហើយលោក! អីក៏ច្រើនម្ល៉េះ!” 

រីយាលើកថង់នំចេកចៀនបង្វិលមើល ព្រោះនាងគិតថានំនេះច្រើនខ្លាំងណាស់ សង្ស័យតែលោកសន្តិនេះលក់ឱ្យខុសបរិមាណនិងតម្លៃលុយទេ។ កាយវិការរបស់រីយាធ្វើឱ្យសន្តិញញឹមនិងហុចថង់នំមួយទៀតទៅនាង៖ 

“ប៉ុណ្ណឹងមិនច្រើនទេ! នេះខ្ញុំថែមឱ្យអ្នកនាង” 

“អូយ! មិនចាំបាច់ថែមទេ លោកទុកលក់វិញចុះ” 

រីយាមិនព្រមទទួលយកថង់នំថែម ហើយបានរុញវាឱ្យទៅកាន់សន្តិវិញ។ សន្តិធ្លាក់ទឹកមុខស្រពោននិយាយថា៖ 

“អ្នកនាងស្អប់ខ្ពើមខ្ញុំឬ? ត្រូវហើយ ព្រោះខ្ញុំជាអ្នកក្រ តែកាលដែលខ្ញុំថែមឱ្យ គឺជាទឹកចិត្តរបស់ខ្ញុំ” 

“ខ្ញុំសុំទោស!” 

រីយាដឹងថាសន្តិអន់ចិត្តទើបនាងរហ័សនិយាយសុំទោសគេ តែតាមពិតនាងមិនទទួលយកនំថែម ព្រោះនាងមិនចង់ឱ្យសន្តិខាតបង់តែប៉ុណ្ណោះ។ 

“អ្នកនាងកុំសុំទោស! អ្នកនាងគ្មានកំហុសទេ” 

ស្តីហើយសន្តិក៏បានហុចថង់នំ ដែលថែមឱ្យនោះជូននាងម្តងទៀត ហើយលើកនេះរីយាមិនហ៊ានបដិសេធទេ។ 

“ចាសអរគុណ! ខ្ញុំសុំលាលោកសិនហើយ” 

“បាទ!” 

“ខ្ញុំសូមជូនឱ្យលោកលក់ដាច់ ហើយឆាប់បានទៅរៀនវិញ” 

“បាទអរគុណច្រើនអ្នកនាងដែលបានជួយទិញខ្ញុំ” 

រីយាញញឹមមុននឹងបោះជំហានត្រលប់ទៅឡានរបស់នាងវិញ។ កែវភ្នែករបស់សន្តិសម្លឹងមើលនាងមិនដកភ្នែកឡើយ រហូតដល់នាងបើកឡានចេញឆ្ងាយផុតពីខ្សែភ្នែករបស់គេ។ 

¤¤¤  

១ 

សិស្សនិន្ទេស A  

បីខែបានកន្លងផុតទៅ! 

នារីម្នាក់ដែលយើងបានស្គាល់នាងរួចទៅហើយ គឺរីយាកូនស្រីអភិជនកំពុងតែធ្វើដំណើរឡើងញាប់ស្អេកមានកាន់បាច់ផ្កាផង កំពុងដើរតម្រង់ទៅកាន់បុរសម្នាក់ដែលយើងបានស្គាល់ដូចគ្នាថាជាអ្នកណានោះ គឺលោកសន្តិក្មេងវត្តដែលគ្មានពុកម្តាយដូចជាគេ។ នាងបានហុចបាច់ផ្កាទៅឱ្យសន្តិ ធ្វើឱ្យអ្នកលក់នំចេកចៀននិយាយថា៖ 

“បាច់ផ្កា? អ្នកនាងយកបាច់ផ្កាទៅណា?” 

“ខ្ញុំឱ្យលោក!” 

“ឱ្យខ្ញុំ?” 

“ចាសឱ្យលោក!” 

សន្តិរុញចេញហើយនិយាយថា៖ 

“តែខ្ញុំ...មិនចង់បានវាទេ។ 

រីយាស្ទើរមិនជឿថា សន្តិហ៊ានរុញដៃនាងចេញយ៉ាងនេះសោះ។ 

“ថាម៉េចមិនចង់បាន ហេតុអី្វលោកមិនចង់បានវា?” 

“មិនបានទេ ខ្ញុំមិនចង់បានទេ។ តែ...” 

រីយាផ្តើមសម្លុតថា៖ 

“តែយ៉ាងម៉េច? លោកស្អប់ខ្ពើមខ្ញុំមែនទេ? នេះជាបាច់ផ្កាអបអរសាទរដែលលោកទទួលបាននិទ្ទេស A” 

“អ្នកនាងដឹងឬ?” 

“ចាសខ្ញុំដឹងតើ” 

សន្តិទើបយល់ពីមូលហេតុ ហេតុអីនាងឱ្យផ្កាគេ? គឺតាមពិតនាងជូនកំលោះក្នុងឱកាសអបអរសាទរដែលគេទទួលបាននិទ្ទេស A សោះ សន្តិខំគិតផ្តេសផ្តាសតែម្នាក់ឯងស្មានតែនាងមកសុំស្នេហ៍គេ ទើបបានជាមិនហ៊ានទទួលយក តែតាមពិតនាងឱ្យគេក្នុងន័យអ្វីដែរទៅ? 

“លោកគឺជាសិស្សពូកែម្នាក់ ហើយខ្ញុំក៏មានចេតនានឹងសុំស្រលាញ់លោក” 

នៅពេលរីយាស្រដីដូច្នោះបន្ត ធ្វើឱ្យសន្តិគិតអ្វីលែងយល់តែម្តង ព្រោះបាច់ផ្កានេះជូនគេមិនមែនមានហេតុផលតែមួយទេ។ 

សន្តិសួរនាងទាំងភ្ញាក់ផ្អើលថា៖ 

“ថាម៉េចសុំស្រលាញ់ខ្ញុំ? អ្នកនាងលេងសើចពេកហើយ។ អ្នកក្រមានមុខរបរជាអ្នកលក់នំចេកចៀនដូចខ្ញុំមិនស័ក្តិសមទេ វាមិនអាចទៅរួចឡើយ!” 

“ស្នេហាគ្មានអ្វីដែលមិនអាចទៅរួចទេ។ សំខាន់ខ្ញុំស្រលាញ់លោក។ តើលោកស្រលាញ់ខ្ញុំទេ?” 

“ខ្ញុំ...” 

“លោកឆ្លើយមក ថាលោកស្រលាញ់ខ្ញុំដែរឬទេ?” 

“ខ្ញុំពិបាកឆ្លើយខ្លាំងណាស់!” 

រីយាអស់សំណើចនឹងចរិតសន្តិទើបស្រដីថា៖ 

“ពិបាកឆ្លើយ លោកគ្មានបេះដូងទេឬ? បេះដូងជារបស់លោក លោកអាចនិយាយបានណា ថាស្រលាញ់ឬអត់ស្រលាញ់” 

“តែ... តែ...” 

“តែយ៉ាងម៉េច!”  

“ខ្ញុំក្រ!” 

រីយាញញឹម ព្រោះមិននឹកស្មានថាពាក្យតែរបស់គេមានន័យថា មកពីក្រ ទើបបាននាងពន្យល់កំលោះ៖ 

“ហ៊ឺ! គ្រាន់តែក្រគ្មានអ្វីទេ ខំរកស៊ីទៅមានហើយ។ លោក! លោកគិតច្រើនយ៉ាងហ្នឹង កុំគិតច្រើនអី ទោះបីជាគ្រួសារខ្ញុំគឺជាអ្នកមានពិតមែន តែពួកយើងមិនដែលស្អប់អ្នកក្រឡើយ។ 

រីយាប្រឹងនិយាយបន្ត៖ 

“គ្រួសារខ្ញុំតែងតែពន្យល់ប្រាប់ថា ស្រលាញ់នរណាគេដែលគេមានគំនិតចេះរកស៊ី ពីព្រោះតែប្រាក់វាកើតក្រោយគំនិតទេ” 

ស្តាប់សម្តីនាងរួច ធ្វើឱ្យសន្តិចង់ដឹងជាខ្លាំងណាស់ ទើបគេសួរថា៖ 

“ហេតុអ្វីក៏អ្នកនាងស្រលាញ់ខ្ញុំ?” 

“លោកចង់ដឹងការពិតមែនឬ? តាមពិតគឺខ្ញុំ...” 

រីយាមុខក្រហម ពេលឃើញកែវភ្នែករបស់សន្តិសម្លឹងចំមកកាន់វង់ភក្រ្តរបស់នាង។ 

“ខ្ញុំយ៉ាងម៉េចទៅ?” 

“ព្រោះលោកប្រលងជាប់និទ្ទេស A” 

“ចុះអ្នកនាងវិញ?” 

“ខ្ញុំប្រលងបានត្រឹមតែនិទ្ទេស B តែប៉ុណ្ណោះ។ លោកដឹងដែរទេ លោកប៉ាបន្ទោសខ្ញុំខ្លាំងណាស់ ហេតុអ្វីគ្រាន់តែខំរៀនយកនិទ្ទេសប៉ុណ្ណឹងមិនបាន” 

សន្តិសួរបញ្ជាក់៖ 

“នេះឬជាហេតុផល?” 

“ចាស! លោកដឹងទេ លោកជាមនុស្សដែលពូកែខ្លាំងណាស់ វាគួរឱ្យសរសើរខ្លាំងណាស់ ព្រោះខ្ញុំប្រឹងរៀនយ៉ាងណានៅតែមិនបានលទ្ធផលដូចលោកទេ” 

សន្តិអង្អែលក្បាលខ្លួនឯង រួចហើយសម្លឹងមើលមុខនាងក្នុងន័យអៀនប្រៀន ព្រោះនាងស្រលាញ់គេដោយហេតុផលមិនសមរម្យទាល់តែសោះ។ 

“ស្រលាញ់ខ្ញុំ ព្រោះខ្ញុំប្រលងជាប់និទ្ទេស A វាម្យ៉ាងដែរសម្រាប់អ្នកនាង តែខ្ញុំ... ខ្ញុំមិនបានស្រលាញ់អ្នកនាងទេ” 

រីយាអន់ចិត្តតែព្យាយាមនិយាយទាំងញញឹមទៅកាន់សន្តិ៖ 

“អត់ស្រលាញ់ខ្ញុំក៏មិនអីដែរ តែខ្ញុំស្រលាញ់លោក។ ធ្វើជាសង្សារនឹងខ្ញុំបានទេ?” 

សន្តិទាល់គំនិតតែម្តងហើយ ប្រាប់ថាមិនបានស្រលាញ់ហើយ នាងបែរជាមកសុំធ្វើជាសង្សារទៅវិញ។ ក្នុងនាមជាសុភាពបុរសម្នាក់មិនចង់ឱ្យនាងខូចចិត្តទេ ទើបវាចាទៅកាន់នាងថា៖ 

“ខ្ញុំសុំគិតមើលសិនបានទេ ព្រោះខ្ញុំមិនចង់... ខ្ញុំ...” 

“លោកយ៉ាងម៉េច?” រីយាគំហក។ 

“ខ្ញុំត្រូវទៅរៀននៅក្រៅប្រទេស ខ្ញុំគ្មានពេលវេលាសម្រាប់នាងទេ” 

“ហើយលោកប្រុងទៅមិនត្រលប់មកវិញទេឬ?” 

“ទេ! តែ...”