១
តើអ្នកជឿលើរឿងអបិយជំនឿ មន្តអាគម ខ្មោចព្រាយបិសាចដែរឬទេ? បើជឿ តើជឿកម្រិតណាដែរ? ចុះអ្នកធ្លាប់ដឹងឮអ្វីខ្លះទាក់ទងនឹងរឿងអស់នេះ?
និទានពេជ្របណ្ឌិតមួយថ្មីនេះ បរិយាយអំពីអ្នកនិពន្ធកម្លោះម្នាក់ឈ្មោះ លោក ណាំង ប្រាថ្នា.....
——–——–
…ស្អីនេះ....ជាសំឡេងចម្រៀងដ៏លន្លង់លន្លោច....ប៉ុន្តែពិតមិនដឹងថាជាភាសាអ្វីនោះទេ។ គ្មាននរណាស្តាប់ឬយល់នោះឡើយ។ អ្នកនិពន្ធកម្លោះគិតថាវាគឺជារឿងនៅក្នុងសុបិនដ៏ជ្រាលជ្រៅហើយសែនចម្លែកមួយ ប៉ុន្តែពេលដែលគេបើកភ្នែកឡើងមកវិញ អារម្មណ៍ទាំងមូលប្រមូលវិលផ្តុំមករកគ្នា....គេស្រាប់តែទទួលស្គាល់ថា មិនមែនជាសុបិនដាច់ខាត។
ពិតជាមានអ្នកណាម្នាក់កំពុងច្រៀងមកល្វើយ....សំឡេងចម្រៀងដូចជាបុរាណ ដូចជាភាសាឥណ្ឌា ដូចជាចាមបន្តិច ដូចជាបទចម្រៀងចិនចាស់ៗក្នុងរជ្ជកាលសង្គ្រាមមហាអធិរាជ សែនលន្លង់លន្លោចទោះកំណត់ភាសាមិនត្រូវ។
....អត់ទេ ជាបទចម្រៀងខ្មែរ! សូរផងនេះមិនច្រឡំជាមួយអ្នកណាទាំងអស់ គ្រាន់តែមានភាសាខ្លះស្ដាប់មិនយល់!
គេក្រោកចេញពីគ្រែជាមួយជើងទាំងគូរវែងៗ សមស្របនឹងកម្ពស់ឥតខ្ចោះរបស់គេមកពីកំណើត។ ហត្ថាលូកបើករនុកទ្វារឈើដ៏ធំមាំ ហើយរុញទ្វារបើកទៅក្រៅសន្សឹមៗ។
នេត្រាមុតស្រួចផ្តោតសម្លឹងទៅអណ្ដូងថ្មបុរាណដ៏ធំនិងខ្ពស់មួយនៅនឹងមុខបន្ទប់គេង។ ទីនេះគឺជាភូមិចាស់ ដែលធ្លាប់មានតំណាលថា ត្រូវបានបោះបង់ចោលលែងរស់នៅមកជាច្រើនរយឆ្នាំហើយ។
តាំងពីសម័យកាលបុរាណចារ្យរហូតដល់មុខជំនាន់បារាំង ក៏នៅតែគ្មានអ្នកហ៊ានមកប្រមូលផ្ដុំគ្នារស់នៅវិញនៅឡើយ។
ទោះបីជារាជការបារាំងធ្លាប់បានគាបសង្កត់ ឱ្យបង្កើតជាមូលដ្ឋានស្នាក់ សម្រាប់កងប្រុសៗដែលត្រូវបានគេកេណ្ឌយកមក ធ្វើកសិកម្មនិងកសិ-ឧស្សាហកម្ម ក៏ក្រោយមកនៅតែមានអ្នករត់គេចចេញនិងបាត់បង់ជីវិតដោយចម្លែកជាបន្តបន្ទាប់ រហូតទាល់តែលែងមានៈហើយបិទចោលជំរំនេះវិញ។
មកដល់សម័យប៉ុលពត ក៏គ្មានអ្នកណាម្នាក់អាចរស់នៅតំបន់នេះយូរឡើយ។ ទោះបីជាអង្គការខ្មែរក្រហម បានឃោសនាមនោគមន៍វិជ្ជាឲ្យបំភ្លេចចោលរឿងអបិយជំនឿខ្មោចព្រាយបិសាចប្រមូលកងស្រួចមកនៅធ្វើពលកម្មក្នុងភូមិនេះ ប៉ុន្តែហេតុការណ៍អកុសលនៅតែកើតមានឡើង រហូតដល់ឈ្លបម្នាក់បានស្លាប់យ៉ាងចម្លែក នាំឱ្យឈ្លបជាច្រើនទៀតសម្រេចចិត្តរត់ផាសក្រញាំចេញដូចគ្នា។
ឆ្នាំ២០២២ ថ្ងៃអាទិត្យ ទី០៦ ខែកុម្ភៈ.....
«ខ្ញុំឈ្មោះណាំង ប្រាថ្នា មាននាមប៉ាកកា ស្មេរណាំងក្រាំងមាស!»
គេសរសេរញាប់ស្មេរនៅលើសៀវភៅកំណត់ហេតុតូចរបស់ខ្លួន ដែលចងភ្ជាប់ជាមួយឌីជីថលក្នុងប្រព័ន្ធក្លោដតាមទូរសព្ទដៃសម័យទំនើប 5G។
នៅខាងក្រៅនេះ សំឡេងចម្រៀងរបស់មនុស្សស្រីបុរាណបានផុតរលត់ទៅនៅចំអណ្ដូងចាស់គ្មានទឹកដ៏ធំមួយនៅចំពីមុខបុរសកំពុងឈរ។
ផ្ទះដំបូលក្បឿងនេះ ជាទីអ្នកនិពន្ធមកស្នាក់នៅ។
ទីនេះជាផ្ទះសំណាក់ថ្មីសន្លាងរៀបចំឡើងដោយប្តីប្រពន្ធជនជាតិបារាំង ទើបតែមករៀបចំឡើងបានប្រហែលជាបាន៥ខែតែប៉ុននោះ ។
កន្លែងនេះក៏ជាឱកាសដែលធ្វើឲ្យអ្នកនិពន្ធយើងអាចមកដល់ភូមិនេះ ជាភូមិដែលគេបានឮមកនូវព្រេងនិទានព្រឺព្រួចគួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍តែមកមិនទាន់បានរហូតដល់ថ្ងៃនេះ.....
«លោកគ្រូសម្រាន្តមិនលក់?»
នេះគឺជាសំឡេងបុរសម្នាក់ឈ្មោះឆោម ដែលបានចេញមុខមកទទួលយុវកម្លោះយើងតាំងពីព្រឹកមិញ។
ឆោមហៅអ្នកនិពន្ធយើងថាគ្រូតាមទម្លាប់ខ្មែរអ្នកជនបទឱ្យតែអ្នកចេះដឹងគេហៅគ្រូទាំងអស់ ទាំងស្រីទាំងប្រុស។
ឈ្មោះឆោមនេះក៏ជាមនុស្សម្នាក់ដែលត្រូវបានប្រាថ្នាដឹងថា មានតួនាទីមើលថែនឹងជាអ្នកគ្រប់គ្រងនៅផ្ទះសំណាក់បារាំង មិនថាអ្នកយាមកាម ជាអ្នករៀបចំថែសម្អាត និងជាអ្នកទទួលភ្ញៀវផងដែរ។
គាត់ធ្វើការនេះតែពីរនាក់ប៉ុននោះជាមួយភរិយាគាត់ឈ្មោះលៀង។
ប្តីប្រពន្ធនេះមិនមានកូនទេ។ បើតាមដែលគេបានជួបកាលពីព្រឹកម្តងហើយបានជជែកគ្នាលេងបន្តិចបន្តួចមុនពេលចូលសម្រាក ឃើញថាពួកគាត់ស្លូតបូតរាក់ទាក់។
ឥឡូវនេះត្រូវសំឡេងចម្រៀងអាថ៌កំបាំង ដាស់ឱ្យក្រោយចេញមករំខានថ្មើរណេះម៉ោង១អធ្រាត្រឱ្យគត់……
«សុំទោសដែលរំខានបងសម្រាន្ត!»
«អត់មានរំខានអីទេ! ទម្លាប់ខ្ញុំទៅហើយគេងមិនដែលលក់ងាយសោះ!»
«ប៉ុន្តែខ្ញុំ…គេងលក់ទេតើបង! គ្រាន់តែ…ដូចឮអ្នកណាច្រៀងល្វើយៗ…ប្រពន្ធបងហ្មែន?»
ឆោមផ្លាស់ទឹកមុខមួយរំពេច។ សភាពអ្នកនិពន្ធក្មេងកំពុងនិយាយមិនដូចជាកំពុងលេងសើចទេ ហេតុនេះហើយបានជាម្ចាស់ទឹកដី កើតមានចំងល់ពិភាល់លើផ្ទៃមុខ។
ឈ្មោះឆោមនេះគាត់មានវ័យជាងសែសិបឆ្នាំប៉ុននោះ ប៉ុន្តែភិនភាគហាក់ចាស់ជាងអាយុដោយសារទំនងជាមនុស្សមានជីវិតហត់នឿយនិងស្គមស្គាំងធ្វើការទ្រុឌទ្រោមប្រើកម្លាំងកាយខ្លាំង។
«អ្នកណាគេបង ច្រៀងឡើងគ្រលួចកណ្តាលអធ្រាត្រ! សំងំយូរទៅ ប៉ះត្រចៀកឡើងៗ»
«ម៉េចក៏ខ្ញុំមិនឮ?!»
«ខ្ញុំឮច្បាស់ណាស់បង! ច្រៀងរហូតទាល់តែខ្ញុំភ្ញាក់ពីគេងឡើងបានណ៎ា!»
គាត់ឮត្រង់ណេះ ចាប់សើចក្អាកក្អាយបន្លប់សភាពងឿងឆ្ងល់និងពិភាល់នៅលើផ្ទៃមុខអម្បាញ់មិញ។
«លោកគ្រូយល់សប្តិហើយថាមិនយល់សប្តិ! តោះបងទៅរក ទឹកត្រជាក់ៗមកហូបជជែកគ្នាលេង!»
«បាទបង!»
បុរសវ័យកណ្តាលក្រោកពីអង្រឹងចូលទៅផ្ទះបាយដែលនៅក្បែរៗនេះ។ ក្រោមពន្លឺភ្លើងសូឡាតិចតួច ទីតាំងនេះហាក់គួរសមហើយបើធៀបនឹងកន្លែងដទៃក្នុងភូមិនេះ។
ស្រុកនេះមិនមានអ្នកស្នាក់នៅទេ សូម្បីទីនេះក៏មានតែបីនាក់នេះដែរ។
ម្យ៉ាងនេះមិនមែនជាថ្ងៃសម្រាកឬក៏ថ្ងៃបុណ្យ ប៉ុន្តែប្រាថ្នាចូលចិត្តស្នាក់នៅក្នុងសភាពស្ងប់ស្ងាត់បែបនេះនឹងអាចបានជជែកលេងសួរនាំច្រើនជាមួយអ្នកមូលដ្ឋានដូចជាបងឆោមនេះឯង។
ប្រសិនបើមានភ្ញៀវច្រើនគាត់ទំនងជាមិនមានពេលក្នុងការនិយាយប្រាប់គេអំពីរឿងផ្សេងៗក្នុងគម្រោងចង់ដឹងរបស់គេទេ។
អាកាសធាតុត្រជាក់ឡើងៗជាលំដាប់ក្រោមស្រទាប់សន្សើម។ គេដាក់ខ្លួនអង្គុយលើកៅអីឈើក្បែរអង្រឹង។ ប្រហែលមុននេះ បងឆោមបានអង្គុយជជែកជាមួយភរិយាគាត់។
បុរសនោះវិលត្រលប់មកវិញនិងមានទឹកពីរដបផង។ គាត់ដាក់ខ្លួនអង្គុយមកលើអង្រឹងវិញ ដោយហុចទឹកសុទ្ធមួយដបឲ្យទៅតួប្រុសយើងនឹង។
«អរគុណបងឆោម! បងស្រីសម្រាន្តបាត់ហើយ?!»
«ប្រហែលជាលក់បាត់ហើយមើលទៅ! ខ្យល់ត្រជាក់ត្រជាក់អ៊ីចឹងៗ បានអីនៅ!»
«បង! អាកាសធាតុនៅកន្លែងនេះល្អណាស់ខ្ញុំពិតជាមិនខកបំណងទេ!»
«ប៉ុន្តែហេតុអីលោកគ្រូមកតែម្នាក់ឯង?»
«ជីវិតអ្នកនិពន្ធតែប៉ុណ្ណឹងឯងបង!»
«លោកគ្រូមកនិពន្ធរឿងអីដែរ?!» បុរសសួរបន្តទាំងមួលគ្របបើកដបទឹកបម្រុងផឹកផ្សើម ក។
«បាទ គឺសរសេររឿងនាងកេសនា!»
គម្របទឹកសុទ្ធទម្លាក់ធ្លាក់ចេញពីម្រាមដៃបុរសនោះរមៀល តុក តុក តុក ហួសឆ្ងាយពីរបៀងផ្ទះនេះធ្លាក់ទៅក្នុងជម្រាលដីសួនផ្កា ធ្វើឱ្យបុរសនេះលែងគិតចង់ប្រដេញទៅរើស។
ប៉ុន្តែអាការៈរបស់គាត់ទេ....ដូចជាស្រឡាំងកាំង....
ទោះសភាពបុរសនេះចម្លែកៗបណ្តាលឱ្យអ្នកនិពន្ធកម្លោះចាប់ថ្នាក់បាន ប៉ុន្តែគេធ្វើជាមិនដឹងខ្លួនបន្តសួរនាំគាត់ទៀត៖
«បងឆោមនៅណេះយូរ ប្រហែលដឹងច្រើនពីរឿងព្រេងស្តីពីមនុស្សស្រីឈ្មោះកេសនា....គឺខ្ញុំចង់សរសេរ....»
មិនរង់ចាំឲ្យប្រាថ្នានិយាយចប់នោះទេ ឆោមចាប់ផ្តើមឃាត់៖
«ឈប់ៗៗៗៗ! ឈ្មោះនេះ អឺ....មិនត្រូវហៅទេ! មិនត្រូវហៅទេ! »
ធ្វើមិនដឹងដដែល អ្នកនិពន្ធនិយាយទៀតហាក់វាហី៖
«ឮសូរមកថា មានរឿងព្រេងចាស់ដ៏ល្បីមួយនៅភូមិនេះរាប់រយឆ្នាំមកហើយមែនទេបង?!»
«ប៉ុន្តែ...បងសុំណា៎! កណ្តាលអធ្រាត្រអ៊ីចឹងកុំនិយាយ! កុំនិយាយអីលោកគ្រូ!»
«ខ្ញុំជាអ្នកនិពន្ធណ៎ាបង! និយាយមែនទែនទៅ វាជាបំណងពិតដែលនាំខ្ញុំមកដល់កន្លែងនេះ! គឺ...ខ្ញុំចង់សរសេររឿងប្រលោមលោកមួយ!»
«ប្រលោមលោក? អឺ...គឺ...ប៉ុន្តែសរសេរ...សរសេរពីរឿងអីទៅ?!»
«គឺ....ជម្រាបមិញម្តងហើយ! ខ្ញុំចង់សរសេរអំពីមនុស្សស្រីម្នាក់នៅក្នុងរឿងព្រេងនិទានភូមិនបងនេះ! ឈ្មោះដែលខ្ញុំនិយាយអម្បាញ់មិញហ្នឹងណាបង....កេសនា!»
គាត់ដាក់ដបចុះ ទាំងដែលក្រេបមិនទាន់ដល់ក្អឹកទីពីរផង។
បុរសនេះអស់ទ្រាំហើយ គឺធ្វើមុខដូចជាភ័យភិត។ លុះក្រឡេកមកឃើញទឹកមុខអ្នកនិពន្ធហាក់កំពុងច្បាស់លាស់ពេកក្នុងការរង់ចាំចម្លើយ អាចថាមានសញ្ញាចំអកឲ្យគាត់ផង បានជាឆោមខំលេបទឹកមាត់ ពង្រឹងស្មារតីឡើងវិញកុំឲ្យចាញ់ច្រាបអ្នកភ្នំពេញដែលកំពុងតែសង្កេតទឹកមុខ។
បានឱកាសប្រាថ្នានិយាយបន្ថែម៖
«ឮសូរថាដោយសាររឿងមួយនោះ ភូមិនេះត្រូវបានគេបោះបង់ចោលច្រើនជំនាន់ រហូតដល់សម័យនេះមែនដែរល្បង? បងឆោមជាមនុស្សដំបូងគេដែលវិលមករស់នៅកន្លែងនេះវិញ ទាំងខ្លួនឯងមិនមែនជាអ្នកស្រុកដើម?!»
«អ្នកណាជម្រាបលោកគ្រូ!»
«គឺ....បាទ ខ្ញុំស៊ើបរឿងនេះតាមអ៊ីនធឺណេត ចំណែករឿងបងខ្ញុំសួរថៅកែបារាំងរបស់បងតាមឈែត!»
គាត់ដកដង្ហើមវែង៖
«ឪពុកខ្ញុំជាអ្នកស្រុកនេះ! សំខាន់គឺមកពីខ្ញុំទ័លទេ បានជាខ្ញុំសុខចិត្តនាំប្រពន្ធត្រលប់មកវិញ! ក្រពេកមិនមានរបរអីច្បាស់ ហើយក៏បានជួបបារាំងពីរនាក់ប្តីប្រពន្ធនេះ គាត់មកទិញដីបាន ហើយគ្រោងកសាងផ្ទះសំណាក់មួយនេះឡើង! ទុករួចជាមកដេកចាំដីចម្ការឲ្យគាត់ ខ្ញុំក៏មកនៅប្រាំខែហ្នឹងទេ! ឃើញថា សុខសប្បាយ!»
«អូ៎ និយាយពីរឿងក្មេងស្រីដែលត្រូវគេរំលោភហើយសម្លាប់ខ្លួនកាលពីសម័យបុរាណហ្នឹងណា៎ បងដឹងដែរតាស៎ហ្អី?!»
គាត់បើកភ្នែកធំៗហើយទ្រេតខ្លួនទៅលើអង្រឹងវិញធ្វើដូចចង់គេង ចង់គេច។
អ្នកនិពន្ធដែលតាមសម្គាល់ទឹកមុខ ប្រាកដជាយល់ច្បាស់ណាស់ថា បុរសនេះប្រាកដជាបានដឹងឮអំពីតំណាលតៗគ្នារយឆ្នាំមកហើយនោះ។ មានឯកសារបុរាណមកថា ទាសករមិនទាន់គ្រប់អាយុពេញដោយសម្រស់ឆោមលោមពណ៌ម្នាក់ឈ្មោះនាងកេសនា ជាកូនស្រីរបស់ខ្ញុំបម្រើដែលគ្មានសិទ្ធិហាស្តី ប្រកែកប្រណាំងអ្វីជាមួយនឹងក្រុមម្ចាស់ផ្ទះឡើយ ។
បុរសអភិជនអាយុជាងហុកសិបឆ្នាំម្នាក់ដែលស្មើនឹងជីតារបស់នាង បាន រំលោភសេពសន្ធវៈកេសនានៅរាត្រីកាលមួយ។ បន្ទាប់មកអ្នកស្រុកបានដឹងថា នាងបានសម្លាប់ជីវិតខ្លួនឯងចោល។
ក្រោយមកស្រុកភូមិនេះ ក៏ចាប់ផ្ដើមជួបប្រទះរឿងហេតុចម្លែកៗជាច្រើន។ អ្នកស្រុកដើមហៅថា ជាវិញ្ញាណសងសឹករបស់ក្មេងស្រីនេះរហូតចំណេរក្រោយៗមនុស្សប្រុសទាំងអស់នៅក្នុងត្រកូលក្តុម្ពីនោះ ឬសូម្បីតែអ្នកបម្រើប្រុសដូចគ្នាក៏ត្រូវបានវិញ្ញាណតាមសម្លាប់ដោយប្រការផ្សេងៗ។
គេបានធ្វើការស្រាវជ្រាវចំពោះពាក្យចចាមអារ៉ាមនិងរឿងនិទាននេះយូរណាស់មកហើយទម្រាំដាច់ចិត្តថាមកដល់ភូមិនេះ។
«ជាងពីរឆ្នាំមុន ខ្ញុំធ្លាប់ចង់មកភូមិនេះម្ដងដែរបង ប៉ុន្តែមិនទាន់មានអ្នកណានៅ ហើយគ្មានកន្លែងស្នាក់ផង! បានបបួលមិត្តភក្តិឲ្យមកចងតង់គេង ក៏គ្មានអ្នកណាព្រមមកតាម! គេថាមិនមានទឹកស្អាត មិនមានបន្ទប់ទឹក! មិនមានអាហារ…!»
បងឆោមនៅតែមិនមាត់ មិនក គាត់ហាក់សំងំគេងគងថ្ងាសស្ងៀមស្ងាត់។
«ប៉ុន្តែឥឡូវនេះគ្រប់យ៉ាងមានហើយ! ខ្ញុំនឹងគេងនៅណេះ សរសេរសៀវភៅនេះឲ្យចប់!»
«សៀវភៅអីទៅ?! សុំម្ដងទៀត! បងជាមនុស្សបញ្ញាខ្សោយណាស់ ស្ដាប់មិនបានទេ!»
«ខ្ញុំដាក់ចំណងជើងថា តួស្រីក្នុងរឿងព្រេង! គឺព្រេងកថាដែលគេបានតំណាលតគ្នានៅណេះណ៎ាបងឆោម!»
«រឿង…រឿង…»
គាត់ប្រុងប្រាប់អ្វីម្យ៉ាង ឬប្រុងសួរ ប្រុងប្រកែក តែនិយាយមិនរួច បានត្រឹមពីរមាត់ហើយរលត់វិញ។
អ្នកនិពន្ធយើងបានឱកាសក៏បន្តភ្លាមពីលើគំនិតគាត់៖
«ខ្ញុំចង់ប្រាប់អ្នកអានខ្ញុំថា គ្រប់យ៉ាងនៅណេះ គ្រាន់តែជារឿងព្រេង! មិនមែនជាការពិតនោះទេ! លោកនេះគ្មានវិញ្ញាណគ្មានខ្មោចព្រាយបិសាចឡើយ!»
«បើសិនជាលោកប្អូនគ្រូ នៅតែនិយាយអំពីរឿងហ្នឹងទៀតបងសុំសម្រាកហើយ! យប់ជ្រៅហើយណា៎យប់ជ្រៅហើយ! ស្អែកបងត្រូវតែកាប់ចម្ការផង!»
ចេតនារបស់គាត់ គឺបង្ហាញច្បាស់នៅនឹងមុខរបស់ប្រាថ្នាថា គាត់នឹងមិននិយាយរឿងទាំងអស់នោះ មួយម៉ាត់ណាឡើយទោះបីជាគេមានព័ត៌មានជាច្រើន គេគ្រាន់តែចង់បានសាក្សីម្នាក់ ដើម្បីកំណត់ធ្វើជាប្រភពច្បាស់លាស់នៅក្នុងសៀវភៅរបស់គេ។
បុរសអ្នកភូមិបិទភ្នែកគេច។
អ្នកនិពន្ធច្រត់ដៃក្រោកទាំងបង្ខំចិត្តដែរ។
«រាត្រីសួស្តីបង!»
គេដើរមួយៗតម្រង់មកបន្ទប់វិញដោយគ្មានឮសំនៀងអ្វីក្រៅពីស្នូរទង្គិចស្លឹកឈើឡើយ។
ភូមិនេះពិតជាស្ងាត់ណាស់។ ចូលទៅបន្ទប់វិញយុវបុរសនៅតែឱបក្តីសង្ឃឹមថា គេនឹងរកឃើញអាថ៌កំបាំងនៃបទចម្រៀងដែលគ្មានប្រភពនេះមិនខាន។
មនុស្សស្រីដែលចេះចម្រៀងបុរាណម្នាក់នោះ អាចថាបានដឹងឮរឿងនិទានអំពីនាងទាសករឈ្មោះកេសនាច្រើនជាងបងឆោមម្នាក់នេះផង?
ប៉ុន្តែអ្នកភូមិនៅក្បែរនេះហោចណាស់ក៏រស់នៅកន្លះគីឡូម៉ែត្រពីផ្ទះសំណាក់បារាំងដែរ គឺនៅផ្លូវបំបែកក្បែរផ្សារឯណោះ ជាផ្លូវចូលមកភូមិ ពួកគេច្រៀងឮមកដល់ទីនេះបាន?
តែបើសិនជាប្រពន្ធបងឆោម ជាអ្នកច្រៀងហេតុអីបានជាខាងប្តីអះអាងថាមិនបានឮ?
គិតរហូតលង់លក់ក្នុងដំណេក....គ្មានទៀតទេ…ចម្រៀងបុរាណ…
«លោកគ្រូៗៗ! ពិសាបបរ!»
គេកម្រើកភ្នែកតិចៗ។
នេះគេងដល់ថ្ងៃចាំងគូទហើយ? គេងរហូតម្ចាស់កន្លែងមកដាស់បបរ?
គេស្ទុះបើកទ្វារឃើញបងលៀងញញឹមស្រស់។
«សុំទោសបងដាស់ ព្រោះប្រញាប់ទៅចម្ការ! លោកគ្រូពិសាបបរ ត្រីប្រឡាក់! ហើយណេះកាហ្វេមិនដឹងថាលោកគ្រូចូលចិត្តទេ! កាហ្វេអ្នកស្រុកក្បែរយើងហ្នឹង គេដាំធម្មជាតិ ថៅកែបារាំងគាត់ចូលចិត្តណាស់!»
សុភាពបុរសញីភ្នែក សោមនស្សខ្លាំងនឹងក្លិនកាហ្វេជះមកឈ្ងុយសែនឈ្ងុយ។ ភេសជ្ជៈនេះប្រាកដណាស់ជាថាមពលពេញថ្ងៃសម្រាប់នាយយើងហើយ។ គេវាចាតបស្រស់បស់៖
«ប្អូនចង់សុំទៅលេងចម្ការដែរ! ហើយណេះធីបរបស់បងស្រី!»
ធម្មតាអាហារនិងជម្រកគេបានបង់តាមអ៊ីនធឺណេតដល់បារាំងជាម្ចាស់គេហដ្ឋានទៅហើយ ចំណែកឯការបម្រើរបស់ស្រ្តីនេះទៀតសោត លើអាហារបី ពេលពិតជាឆ្ងាញ់និងផ្ចិតផ្ចង់ណាស់ គេសម្គាល់និងកោតសរសើរតាំងពីថ្ងៃម្សិលមិញ។
«ច្រើនណាស់លោកគ្រូ!» លៀងលាន់មាត់ពេលសម្លឹងលុយ២០០០០រៀលលើថាស។
«មិនច្រើនទេបង! បងស្រីធ្វើការបានល្អណាស់! អរគុណបង!»
«អ៊ីចឹងបងរង់ចាំលោកគ្រូ កន្លះម៉ោងទៀតទៅចម្ការទាំងអស់គ្នា!»
«បាទ អរគុណបង!»
ស្រីនេះមានម៉ូតូចាស់មួយ បានដឹកគេកាត់តាមភូមិតូចៗក្បែរខាង ជាការទស្សនាសិនមុនពេលបកទៅចម្ការប្រមាណជា៣០០ម៉ែត្រពីក្រោយទីសំណាក់។
នៅជុំវិញមិនឃើញវាលស្រែចម្ការ មិនឃើញមានផ្ទះអ្នកភូមិច្រើនដូចនៅឯផ្សារ ប៉ុន្តែនៅជាយច្រកចូលភូមិនេះ មានផ្ទះលក់គ្រឿងភេសជ្ជៈនិងសាំងបារីពីរបីកូនស្តង់រស់នៅផ្ដុំជាប់គ្នា ឆ្ងាយប្រមាណជា៥០០រយម៉ែត្រពីផ្ទះសំណាក់និងចម្ការមួយនេះ។
និយាយពីចម្ការរបស់ប្តីប្រពន្ធបារាំងមួយគូនេះ ចោមព័ទ្ធទៅដោយវាលរាប់សិបហិកតាសឹងជាដីមានជីវជាតិស្តាយត្រង់ទឹបនឹងត្រូវបានទិញយកហើយ គ្រួសារបារាំងចាប់ផ្ដើមកាប់គាស់ពង្រោះដើមនៃរុក្ឋជាតិតូចធំ ពុំនោះដីដ៏មានគុណភាពសក្តិសមនឹងដំណាំគ្រប់យ៉ាងនេះ មិនដឹងថាត្រូវនៅសោះកក្រោះរហោឋានដល់ពេលណាទេ។
ពួកគេបានចាប់ផ្តើមដំណាំជាច្រើនប្រភេទដូចជាផ្លែល្មើ និងស្វាយ ម្នាស់ដូង ប៉ុន្តែមិនទាន់រកបានកម្មករច្រើនគ្រប់នៅឡើយសម្រាប់ជួយគ្នា។
ប្តីប្រពន្ធនេះប្រាប់មកប្រាថ្នាថា កម្មករភាគច្រើនស្នាក់នៅនៅស្រុកជាប់ខាង។ ពួកគេមកតែពេលថ្ងៃដើម្បីជួយបាញ់ទឹកនិងសម្អាតដីខ្លះប៉ុន្តែមិនទាន់បានអ្នកជំនាញមកទេ។ អ្នកជំនាញត្រូវរកមកពីទីឆ្ងាយៗ ហើយត្រូវស្នាក់នៅ គឺរកមិនទាន់បាន។
និយាយរួម ប្រាថ្នាដឹងថាមិនមានអ្នកណាហ៊ានសម្រេចចិត្តប្រថុយមកស្នាក់នៅទីនេះប្រសិនគេជាអ្នកមានជំនឿលើរឿងខ្មោចព្រាយ ក៏ដោយសារតែឥទ្ធិពលនៃបណ្តាពាក្យចចាមអារាមពីអតីតតកាល គួរឱ្យពួកគេភ័យខ្លាចនិងសង្ស័យ។
«អាវរបស់លោកគ្រូស្អាតខ្លាំងណាស់!»
ពាក្យបងឆោមសរសើរ ធ្វើឱ្យអ្នកនិពន្ធឱនសម្លឹងអាវថ្មីមួយដែលខ្លួនពាក់នៅថ្ងៃនេះ អាវមួយធ្វើអំពីហូលសូត្រសុទ្ធ។ ប្រាថ្នាតាមពិតមានបំណងចង់ពាក់អាវនេះ មកថតរូបផ្ដិតដាក់នៅក្នុងសៀវភៅ បន្ទាប់ពីគេសរសេររឿងនេះចប់។
«បាទ! ខ្ញុំពាក់មកថតរូប ផ្តិតលើសៀវភៅថ្មីណ៎ាបង! បងឆោមចាំជួយថតឲ្យផងបង!»
«បងថតឲ្យបាន! បងចេះថតបង្ហោះស្អាតណាស់! ដែលរូប Resort យើងបង្ហោះលើ internet ទាំងអស់ហ្នឹង បងអ្នកថតផ្ញើទៅថៅកែទាំងអស់!»
«តែបងអ្ហ៎ា! អត់ទេបង! មានវាលភក់មួយ ដែលគេល្បីថា…មានដើមឈើទាលរយឆ្នាំនោះ…»
គេនិយាយដល់ណេះក៏បង្អង់បន្តិច ខណៈប្តីប្រពន្ធពិតជាថ្លោះទឹកមុខ។ ដូចការស្មានប្រាថ្នា និយាយបន្ថែមភ្លែត៖
«ខ្ញុំចង់ទៅថតនៅក្បែរដើមឈើទាលនោះវិញបង!»
មិនឲ្យទាំងពីរនាក់ប្តីប្រពន្ធបិទមាត់ដូចគេចុកយ៉ាងម៉េចកើត បើអ្នកនិពន្ធកម្លោះនេះដឹងមកស្រេចហើយថា ដើមឈើទាលនិងវាលភក់ គឺជាកន្លែងដែលមានតំណាលតៗមកថា ក្មេងស្រីបានចងកសម្លាប់ខ្លួនឯងនៅក្រោមគល់នោះ។ ក្រោយមកសាកសពទាំងអស់នៅក្នុងគ្រួសារក្តុម្ពីរ ដែលត្រូវបានស្លាប់បន្តបន្ទាប់ ក៏រកឃើញនៅតំបន់នោះដែរ។ ដោយសារបែបនេះ អ្នកភូមិក៏រើចេញពីទីនោះឆ្ងាយៗរាប់គីឡូដី ទុកវាថាជាទីរហោឋាន។
ទោះយ៉ាងណា ដើមឈើទាលនៅតែបន្តរស់រានមានជីវិតនៅរាប់រយឆ្នាំ។
ក៏មានឯកសារលើអ៊ីនធឺណេតអះអាងថាកាលពីជំនាន់បារាំង ក៏ធ្លាប់មានគេចង់កាប់វាចោលដែរ ប៉ុន្តែវានៅតែជាប់ម៉ឺងនៅទីនោះបានដដែលហើយគ្រួសាររាជការដែល ដឹកនាំបញ្ជាបារាំងមកកាប់បំផ្លាញក៏សឹងត្រូវស្លាប់ផុតពូជដោយមិនដឹងហេតុ។ អំណឹះតមក ក៏លែងមានអ្នកណាហ៊ានពើងទ្រូងមកប៉ះពាល់តំបន់នោះទៀត។ វាក្លាយជាកន្លែងគ្មានម្ចាស់មកទល់សព្វថ្ងៃ…..
«កុំ កុំ កុំ! កុំទៅថតនៅកន្លែងនោះ! គ្មានស្អីស្អាតនោះទេប្អូនគ្រូ!»
បងលៀងខំឃាត់ខ្សឹបៗទាំងមុខស្លាំងស្លេក។
«មានតែដើមឈើទាលចាស់គ្រឹកមួយ…ស្ងួតច្រឺង…គ្មានស្លឹក គ្មានត្រួយគ្មានអីទាំងអស់! » ប្តីបន្ថែមបន្តពីវាចាភរិយា។
ថាចប់ ពួកគាត់បែរចែកផ្លូវទៅធ្វើចាប់ធុងទឹក ចាប់ចបបង្គី ចាប់ផ្តើមធ្វើការងារប្រចាំថ្ងៃ លែងរវល់នឹងកម្លោះយើងព្រោះខ្លាចរងសំណួរច្រើនទៀតដែលពួកគាត់មិនចង់ឆ្លើយ។
រហូតដល់ពេលយប់ព្រលប់ឡើង ជាវេលាដែលយុវកម្លោះវិលមកងូតទឹកនិងចូលសម្រាក។ ប្រុសអង្គុយសរសេរកំណត់ហេតុមួយចំនួន ចងក្រងទុកនូវបណ្តាសកម្មភាពក៏ដូចជាដំណឹងនានារឿងអ្វីៗដែលគេបានជួបក្នុងថ្ងៃនេះ។
«រហូតដល់ខ្ញុំរកឃើញសាក្សីណាម្នាក់ ដែលព្រមនិយាយច្បាស់លាស់មិនលាក់លៀម ខ្ញុំនឹងសរសេរសៀវភៅនេះឡើង ជាមួយអំណះអំណាងប្រភពច្បាស់លាស់! ហើយតទៅ គ្រប់គ្នានឹងមករស់នៅតំបន់ដ៏ស្រស់ប្រផូរនេះ ប្រកបដោយដីមានជីវជាតិ! ពួកគេនឹងលែងជឿនូវពាក្យចចាមអារ៉ាមចាស់ៗដែលជាការ បង្អាក់នូវឱកាសអភិវឌ្ឍនៅទីនេះ!»
ដោយក្តីហត់នឿយក្រោមបរិយាកាសត្រជាក់ស្រឹប គេចាប់ផ្តើមលង់លក់ភាំងទៅលើតុ ជាមួយនឹងសីតុណ្ហភាពដ៏ទាបកម្ររកមាន។
ដូចគ្នាបេះបិទទៅនឹងតំបន់ដីខ្ពង់រាបមណ្ឌលគិរីដែលអ្នកនិពន្ធធ្លាប់ចូលចិត្តទៅសម្រាកលម្ហែសរសេររឿង ពេលនេះគេមានអារម្មណ៍ថារងាណាស់ ត្រជាក់ឡើងៗរកតែស្រមៃថាក្រោកស្រវាភួយក៏ក្រោកមិនរួច រហូតដល់សំឡេងច្រៀងមួយបានដាស់គេឲ្យភ្ញាក់មកទាន់ហន់មមិងមមាំង គឺជាបទចម្រៀងដដែលកាលពីម្សិល។
អ្នកនិពន្ធកម្លោះរបស់យើងមមីភ្នែក ស្វាងចេញពីក្តីលង់លក់ពិនិត្យយឺតៗឃើញសៀវភៅរបស់ខ្លួននៅបើកចំកន្លែងដដែល។ ងាកទៅពិនិត្យទាំងពាក់កណ្តាលមមើ គេឃើញបង្អួចសំណាញ់ក៏មិនបានបិទកញ្ចក់ពីក្រៅមួយជាន់ទៀតទេ ដូច្នេះហើយបានជាអាចឮសំនៀងលន្លោចមកបានបែបនេះ?
រេភ្នែកមកវិញ ដៃចុចទូរសព្ទមើលម៉ោង។ ម៉ោង១គត់....ទៀងណាស់ទេតើនៀក?
ប៉ុន្តែតើអ្នកណាច្រៀង?
អាកាសធាតុកាន់តែបោលចុះស្រិបៗ ដូចជាមានអ្នកណាម្នាក់ពោរពេញទៅដោយភាពត្រជាក់កំពុងតែឱបគេពីក្រោយខ្នង។ អ្នកនិពន្ធញីភ្នែក លើកដបទឹកសុទ្ធមកមួលបើកក្រេបបង្កើតដើម្បីបង្កើតជាតិសើមនៅក្នុងរាងកាយ តែត្រជាក់ពេកលេបមិនបានច្រើនទេ។
ពេលដែលខំផ្ទៀងស្ដាប់បទចម្រៀងសាជាថ្មី គ្រប់យ៉ាងបានស្ងាត់សូន្យឈឹងវិញមិនមានបន្សល់ដានអ្វីទាំងអស់។
គេក៏បានក្រោកដើរទៅក្បែរបង្អួច ដែលអាចសម្លឹងទៅក្រៅឃើញអង្រឹងរបស់បងឆោមនៅកន្លែងនោះដដែល។ ពីចម្ងាយនេះទៅអង្រឹងមានមនុស្សប៉ុន្តែមិនបានយោលទេ វានៅស្ងៀមមានន័យថាគាត់បានសម្រាន្តលក់ស្កប់ស្កល់ហើយមិនសមណាបើកទ្វារចេញទៅរំខានគាត់ទៀតនោះទេ។
គេបែរខ្នងវិលមកក្នុងបន្ទប់វិញគិតថា ឡើងទៅលើគ្រែដណ្ដប់ភួយគេងបន្ត ចាំភ្លឺចាំគិតទៀត។ ស្រាប់តែប្រភពពន្លឺមួយនៅចុងកន្ទុយភ្នែក បានទាញអារម្មណ៍ប្រាថ្នាត្រលប់មកវិញ។
គេផ្អៀងកនៅក្បែរបង្អួចសម្លឹងចេញទៅក្រៅសម្តៅប្រភពពន្លឺ។
ប្រភពនេះអាចស្មានបានថាចោលមកពីទិសខាងជើង និងប្រហែលជានៅឆ្ងាយពីទីនេះខ្លាំងគួរសម ព្រោះថា នេះគឺជាតំបន់វាលដែលគ្មានអ្វីនៅពាំងចំពោះមុខទេ។
សូម្បីតែផ្ទះយាមរបស់ក្រុមសន្តិសុខឃុំឃើញនៅផ្លូវចូលភូមិ ប៉ុន្តែគិតថាគ្មានអ្នកណានៅឡើយ ពីព្រោះគេធ្លាប់ចុះទៅរកកន្លែងបត់ជើងប៉ុន្តែសូម្បីពាងរីងរៃអស់រកទឹកស្អាតមួយតំណក់គ្មានផងតើនឹងមានមនុស្សឯណាស្នាក់នៅបាន?
ចុះតើនោះគឺជាពន្លឺអ្វី អ្នកណាដើរឆ្លុះកង្កែបឬមួយក៏ដើរធ្វើអ្វីក្នុងភូមិនេះ?
គេបែរក្រោយរមពៃរកអាវក្រៅចង់លើកយកតាមខ្លួនដែលបម្រុងថានឹងលក់ដករនុកចេញទៅមើល ស្រាប់តែសំឡេងខ្ជោលដាក់គ្រាប់ភ្លៀងធ្លាក់មកឥតរំពឹង។
សួនខាងក្រៅជោគជាំទៅដោយព្រះភិរុណគំហុកធ្លាក់ ចំណែកអំពូលសូឡាម្តងភ្លឺម្តងលោតងងឹត។
អាកាសធាតុហាក់មិនសមទំនងសោះ។ គេថយមកវិញលែងគិតចង់ចាកចេញ ទាញបិទកញ្ចក់ពីក្រៅមួយជាន់ទៀត តែនៅបន្តដំអក់ក្បែរបង្អួច ដើម្បីពិនិត្យទិដ្ឋភាពខាងក្រៅ។
ពន្លឺនោះបានរលប់បាត់ទៅហើយ ក្រោមសម្ពាធបរិយាកាសនៃព្រះភិរុណកណ្តាល។ អ្នកនិពន្ធដឹងថា ភូមិដ៏ស្ងាត់នេះ មិនមានមនុស្សបង្ហាញខ្លួននៅពេលថ្ងៃតែពេលយប់មានពន្លឺនិងបទចម្រៀងប្រាកដណាស់មានហេតុផលពីក្រោយនេះ។
អ្វីមួយកើតឡើងក្នុងចិត្តរបស់គេ «អ្នកណាទៅកំពុងលេងសើចជាមួយយើងដែលជាមនុស្សចំណូលថ្មី?» គេអង្គុយចុះយឺតៗតែចាប់សរសេរញាប់ស្មេរទុកទៅក្នុងកំណត់ហេតុទូរសព្ទ «ខ្ញុំមិនជឿថា លោកនេះមានខ្មោចទេ! ពីរយប់ហើយ ខ្ញុំឮសំឡេងមនុស្សច្រៀង! លើកទីបីខ្ញុំនឹងរកមនុស្សនោះ ដល់តែឃើញ! មនុស្សស្រីឈ្មោះកេសនា ក្នុងពាក្យចចាមអារាមចាស់រាប់រយឆ្នាំ នៅតែមានឥទ្ធិពលមកលើផ្នត់គំនិតមនុស្សតំបន់នេះ រហូតដល់គ្រប់គ្នាដែលកំពុងទ័លក្រ សុខចិត្តទុកចោលដីធ្លីវាលភក់ដ៏មានអំណោយទានកសិកម្ម?»
«ប៉ុន្តែ…បងសុំណ៎ា! កណ្តាលអធ្រាត្រអ៊ីចឹងកុំនិយាយ! កុំនិយាយអីលោកគ្រូ!»
អាការៈបងឆោមកាលពីយប់ម្សិលក៏គួរឱ្យហួសចិត្តដូចគ្នាដែរ។ គិតហើយអ្នកនិពន្ធប្តូរដៃទៅរកបណ្តាញសង្គម។ ប្រាថ្នាចាប់ផ្តើមសរសេរប៉ុន្មានឃ្លាជូនអ្នកគាំទ្រខ្លួនទាំងរំលងអធ្រាត្រនៅលើទំព័រហ្វេសប៊ុកផ្លូវការថា៖
«តួស្រីក្នុងរឿងព្រេង» ចេញផ្សាយឆាប់ឆាប់នេះហើយ!
អ្នកទុកចិត្តគេជាច្រើន ដែលជាអ្នកអានដ៏ស្និទ្ធស្នាលតាមមកដោយស្មោះស្ម័គ្រនៅមិនទាន់គេងមែន។ ពួកបានឲ្យមេដៃនិងបេះដូង ជាសញ្ញាទុកចិត្ត ដោយសារអ្នកនិពន្ធណាំង ប្រាថ្នា គឺជាស្មេរដែលមិនសរសេរអ្វីៗផ្តេកផ្តួលទៅតាមពាក្យចចាមអារ៉ាមគ្មានប្រភពច្បាស់លាស់នោះឡើយ។ គេមានលទ្ធផលសំណេរជាច្រើនដែលបានប្រើប្រាស់ការស្រាវជ្រាវសឹងថាច្រើនជាងរយៈពេលដែលគេប្រើប្រាស់សម្រាប់តាក់តែងនិពន្ធសាច់រឿងនោះទៅទៀត។
សុភាពបុរសថយទៅរកទីដំណេករបស់ខ្លួន ដើម្បីបង្កើនកម្លាំងជម្នះភាពហត់នឿយពេញមួយថ្ងៃដោយការដណ្ដប់ភួយក្រាស់ឃ្មឹកហើយលង់លក់រហូតដល់ភ្លឺព្រលឹមស្រាងៗកាលណាបងលៀងមកដាស់គោះទ្វារដូចពីម្សិលដែរ។
ប៉ុន្តែលើកនេះមិនមែនបបរទៀតទេ គឺជាបាយឆាពេញចានតែម្ដង។ កាហ្វេរបស់គាត់នៅតែមានក្លិនឈ្ងុយឆ្ងាញ់ក្រអូបសាយភាយ សូម្បីតែអ្នកនិពន្ធយើងមិនទាន់លុបមុខមាត់ក៏អាចស្វាងវិញបាននិមិត្តបានស្រង់។
«បង! យប់មិញខ្ញុំឮសូរមនុស្សច្រៀង!»
«មនុស្សឯណាមកច្រៀង? ភូមិនេះស្ងាត់ណាស់ លោកគ្រូលេងសើចជាមួយបងហ្មែន?»
«ចឹងបានខ្ញុំប្រាប់បង!»
«ស្រីឬក៏ប្រុស?!»
«ជាសំឡេងមនុស្សស្រី!»
«អ្ហូយ! ច្រៀងបទអីទៅហីក៏គេច្រៀងខារ៉ាអូខេឮពាក្យមកពីភូមិផ្សេងដឹង?»
ស្ត្រីរូបនេះបន្តសួរជាមួយទឹកមុខដូចជាបរិសុទ្ធមិនដឹងរឿងអីទាំងអស់។ ទំនងថាបើសិនជាមានអ្នកលេងល្បិចប្រាកដជាមិនមែនអ្នកលើកម្ហូបម្នាក់នេះឡើយ។
«អត់អីទេបងស្រី! ចួនកាលខ្ញុំយល់សប្តិផងក៏ថាបាន! ត្រូវហើយ! នៅឆ្ងាយណាស់បានមានផ្ទះភូមិ! បើទោះជាច្រៀងការ៉ាអូខេក៏អត់ឮដល់ដីប៉ុណ្ណឹងដែរ! »
គាត់ញញឹមធូរចិត្តវិញព្រមជាមួយវាចាតប៖
«មែនតើ! ហើយចុះយប់មិញនៅសរសេរដល់ថ្មើរម៉ាន?»
«ពុំបានសរសេរច្រើនណាស់ណាទេរវល់ត្រជាក់ពេកឆាប់ងងុយ!»
«ចា៎សធ្លាក់ត្រជាក់ចម្លែក មានភ្លៀងកក់ខែទៀត! លោកគ្រូចង់ទៅចម្ការទៀតទេ?»
នៅពីក្រោយខ្នងគាត់ អ្នកនិពន្ធបានសម្លឹងហួសទៅឃើញបងឆើតកំពុងតែកាន់ចបដើររ៉ុយចេញក្រៅពីរបង។
«ទៅចម្ការខ្ញុំនឹងទៅតាមក្រោយ! ខ្ញុំស្គាល់ផ្លូវហើយ!»
«ចុះលោកគ្រូបានអីជិះ? អូ...អ៊ីចេះណា៎! នៅជិតផ្ទះបាយមានកង់ចាស់មួយ បើសិនជាលោកគ្រូជិះអាចយកបាន អត់មានដាក់ចាក់សោអីទេ!»
«បាទ!»
ស្ត្រីចាកចេញ។ ពេញមួយថ្ងៃនេះយុវកម្លោះចាប់ផ្តើមបន្តពិនិត្យគ្រប់យ៉ាងទុកជាទុន សម្រាប់យកមកសម្រាយអធិប្បាយអំពីភូមិនេះ។ មិនថាដើមរុក្ខជាតិប្រភេទអ្វី សណ្ឋានដី លំហូរទឹក កម្លាំងខ្យល់ គឺសរសេរទុកទាំងអស់។
ប្រលោមលោកថ្មីនឹងបង្ហាញពណ៌សម្បុរ ទេសកាលនានានៃតំបន់ភូមិករមួយនេះពិតៗ។
ព្រលប់មកដល់គេញញឹមហើយហាត់ប្រាណ បន្ទាប់មកងូតទឹកស្រូបស្រង់ម្នាក់ឯង រួចអង្គុយស្រាវជ្រាវនិងសរសេរទៀត។ យប់កាន់តែជ្រៅកាលណា យុវបុរសធ្វើជាដួលខ្ពោកប្រះដេកទ្រោបទៅលើតុ។ ពាក្យចាស់លោកថា មនុស្សមិនដេក ឬធ្វើពុតជាដេគឺដាស់មិនភ្ញាក់នោះទេ។
គេគិតឃើញដល់ពាក្យនេះហើយ ប្រាថ្នាញញឹមម្នាក់ឯង។ ចិន្តាដែលប្រាថ្នាទទូចចង់ដឹងអាថ៌កំបាំងនៃសូរសំឡេងចម្រៀងបុរាណមួយនោះ យូរទៅៗឮសូរតែសំឡេងខ្យល់ និងស្លឹកឈើនៅខាងក្រៅ សំឡេងគ្រហឹមរបស់បងឆោម សឹងឱ្យខ្លួនឯងនេះងោកមែនទែនបាន។
ចុងក្រោយសំឡេងគ្រហឹមក៏បាត់ទៀត បានន័យថាបងឆោមនិងប្រពន្ធលង់លក់ទៅហើយ។
ហេតុអីគ្មានឮនរណាម្នាក់ច្រៀងអ្វីឡើងមក ដូចកាលពីពីរយប់មុន?
ទាំងនោះជាសុបិនពិតប្រាកដមែន? បើជាសុបិនហេតុអីកើតឡើងដល់ទៅពីរយប់បន្តគ្នា?
សុបិនដដែលៗ? មិនសមទេ!
គេបន្តសំងំប្រាប់កម្លាំងងោករបស់ខ្លួនឯងថា «អូខេ! មិនអីទេ! ខ្ញុំអាចចាំបានបន្តិចទៀត ដើម្បីកំដរនាងមកច្រៀង» ស្រាប់តែភ្លាមៗនោះសំឡេងបទចម្រៀងពិតជាលាន់ឮមកតាមខ្យល់។
អ្នកនិពន្ធបើកភ្នែកខ្វាក……មិនបាច់ផ្ទៀងច្រើនទេ ឮមកពិតណាស់។ នៅក្បែរដៃរកអ្វីចាប់មិនទាន់ មានតែអាវហូលដ៏ស្រស់ស្អាត ម្ល៉ោះហើយទាញមកតាម ដៃម្ខាងទៀតស្រវារកទូរសព្ទមកស៊កក្នុងហោប៉ៅ រួចចាប់ពិលមកថ្នមៗ។
មកក្រៅពិតជាមិនឃើញអង្រឹងបងឆោមទៀតសោះ។
ថ្ងៃនេះមេឃងងឹតជាងសព្វមួយដង បងឆោមគេងស្រម៉ុកខុរនៅក្នុងផ្ទះបាយ ប្រហែលខ្លាចភ្លៀងទទឹកដូចយប់មិញដឹង?
អ្នកសេ្មររំលៀកខ្លួនឯងចាកចេញទៅរហូតដល់របងផ្ទះសំណាក់ ដែលគេបានចងចាំចំណាំផ្លូវយ៉ាងល្អិតមិនចាំបាច់បើកពិល។
ក្រោមពន្លឺព្រះចន្ទដ៏ខ្សោយ ប្រភពសំឡេងលាន់មកហាក់កៀកឡើងៗ និងបញ្ចេញទិសដៅ ដ៏ទាក់ចិត្ដគឺតំបន់ ដើមស្រឡៅ និងវាលភក់មួយនោះ។
«នៅរាត្រីនេះ ជាមួយអាវហូលមួយនេះ ម៉ោងថ្មើរណេះទៀត យើងនឹងបានរូបថតមួយទំព័រ ដែលនឹងក្លាយជាទំព័រសំខាន់បំផុតមួយ នៅក្នុងសៀវភៅថ្មី! បង្ហាញថាអ្នកនិពន្ធពិតជាបានទៅដល់តំបន់នោះទាំងកណ្តាលរាត្រីកាល!»
គេគិតទាំងញញឹមហើយអ្នកនិពន្ធបោះជំហានមួយៗសំដៅទៅ។
មិនត្រឹមតែសំឡេង គឺពន្លឺដែលគេបានឃើញកាលពីយប់មិញនៅភាគខាងជើងភូមិ ចាប់ផ្តើមលេចឡើងជាថ្មី។
ទីនោះប្រាកដណាស់គឺជាតំបន់ដើមឈើទាល ដែលជាម្ចាស់កន្លែងមានរឿងតំណាលដ៏គួរឲ្យព្រឺព្រួចហើយឥឡូវនេះគេកំពុងតែដើរសំដៅទៅ។
«បើធ្វើអ្នកនិពន្ធមិនទៅដល់ប្រភព អ្នកអានគង់តែពិបាកជឿ ម្តេចនឹងមានអារម្មណ៍ព្រឺព្រួចបានទៅ?!»
គេគិតហើយ រួសរាន់ដើរទៅមុខទៀតញាប់ស្មេរ ទាំងមានមោទនភាពជាមួយនឹងស្បែកជើងផ្ទាត់ស ដែលធម្មតាបងឆោមទុកឱ្យភ្ញៀវប្រើក្នុងបន្ទប់។
ក្រោមពន្លឺពិលបំភ្លឺរាលដាលមួយរង្វង់ធំ អ្នកនិពន្ធហាក់មិនមានការភ័យខ្លាចអ្វីទាំងអស់ សំខាន់សព្ទសំឡេងគឺជាមនុស្សស្រីថែមពីរោះលន្លោចទៀត ដូច្នេះអ្នកច្រៀងលេងម្នាក់នេះគ្មានអ្វីគម្រាមកំហែងគួរឲ្យភ័យបារម្ភទាំងអស់។
អាចថាជាស្រីស្អាតផងក៏ថាបាន!
ដោយសារដើរយូរទៅត្រជាក់ឡើង អ្នកនិពន្ធចាប់ផ្ដើមរត់តែម្តង។
បានមួយសន្ទុះ ពន្លឺភ្លើងកាន់តែមកច្បាស់កៀកឡើងៗ ធ្វើឲ្យគេជឿថា នោះប្រាកដជាពន្លឺភ្លើងគប់ដែលអ្នកភូមិដុត ពីទីនេះទៅយុវបុរសអាចមើលឃើញច្បាស់ ចុះទម្រាំនៅក្បែរ តើភ្លឺច្រាលយ៉ាងណាទៅ?
ពិតប្រាកដណាស់ នៅក្បែរវាលភក់ដែលបន្សល់នូវផ្ទាំងថ្មភ្នំធំមួយ នារីម្នាក់កំពុងតែអង្គុយបែរខ្នង។
អ្នកនិពន្ធបន្ថយល្បឿនរួចឈប់ជើងទាំងស្រុង ពេលឃើញនាង។
មើលពីក្រោយទាំងភើតពោះស្រៀវជើង អ្នកឃើញសក់បក់រវិចៗក្រោមកម្លាំងខ្យល់។ កេសារបស់នាងវែងសឹងហួសចង្កេះ និងហិចហើរចុះឡើងទៅតាមកម្លាំងខ្យល់។ សំពត់នាងវែងហើយស្ដើងល្វត់ ប្រៀបប្រដូចបានទៅនឹងសភាពពណ៌នាអំពីនារីក្នុងរឿងបុរាណដែលស្លៀកស្បៃ ដូច្នោះដែរ។
«បើនេះជាខ្មោចលង ប្រាកដជាខ្មោចដែលស្អាតបំផុតហើយ!»
អ្នកនិពន្ធគិតព្រើលឡើងតាមសភាវៈកម្លោះរបស់ខ្លួន ពីព្រោះថាមើលត្រង់ណាក៏នៅតែឃើញដៃជើងរបស់នាងសោះខ្មោចពីណាមក?
ចុះហេតុអ្វីកណ្តាលយប់ ឡើងមកអង្គុយម្នាក់ឯងលើថ្មភ្នំ ស្រែកច្រៀងចម្រៀងលន្លង់លន្លោចយ៉ាងពីរោះជ្រាលជ្រៅដល់ក្នុងបេះដូង ចងភ្លើងគប់ដោយសងខាង បរិយាកាសមើលតែក្នុងគំនូរ?
«យើងចង់អង្គុយក្បែរមនុស្សស្រីម្នាក់នេះ ជាមួយអាវសូត្រមួយនេះ ភ្លើងគប់សងខាងដូច្នេះហើយថតរូបផ្ដិតផ្ញើទៅកាន់មិត្តអ្នកអានរបស់យើងដើម្បីជម្រាបប្រាប់ថា នេះគឺជាអ្វីដែលកើតឡើងពិតៗនៅក្នុងភូមិមួយពួកគេធ្លាប់តែឮហើយភ័យខ្លាច!»
ចិត្តរបស់ប្រាថ្នា គឺគេជាអ្នកសរសេររឿងខ្មោចដែលមិនចេះខ្លាចខ្មោចទេនៅក្នុងជាតិនេះ។ តើបងឆោមនិងប្រុសៗដទៃទៀតដែលនៅក្បែរៗភូមិនេះ ពិតជាត្រូវបានបោកប្រាស់ដោយរឿងនិទានកាលពីរាប់រយឆ្នាំមុនហើយភ័យខ្លាចពេក ដល់ថ្នាក់គ្មានសំណាងបានជួបនាងដូចជាកវីខ្ញុំនេះ?
គិតហើយគេចាប់ផ្តើមលើកទូរសព្ទមកចុចផ្តិតយកគ្រប់យ៉ាងទុកតាមចំណង់។ ពិតណាស់រូបរាងរបស់នាងពីចម្ងាយត្រូវមកជាប់ក្នុងទូរសព្ទអេក្រង់ភ្លឺទែង ខ្មោចឯណានឹងថតជាប់បានដូច្នេះទៅ?
«អ្នកណាគេ!»
បុរសហារសួរតិចៗ ថ្នមៗជាមួយស្នាមញញឹម ស្រាប់តែសូរសំនៀងរលត់ផុតទៅសូន្យ មនុស្សស្រីឈរលើផ្ទាំងថ្មបែរមកក្រោយខ្វាច់។
«ខ្ញុំឈ្មោះប្រាថ្នា! ជាអ្នកចំណូលថ្មី! ទើបនឹងមកសម្រាកលម្ហែនៅភូមិនេះ!»
គេចរចាផ្តល់ដំណឹងតាមបែបជាសុភាពបុរសដែលមានទំនុកចិត្ត។ ការនិយាយដោយជឿជាក់ថាសំឡេងរបស់ខ្លួនពិតជាបង្ហាញជំនួសមុន នូវរូបរាងសង្ហាររបស់ខ្លួន ក៏ជាសារបញ្ជូនទៅស្រីស្អាតនូវវិធីទាក់ទងដ៏រួសរាយមួយដូច្នេះហើយស្រីក្រមុំដែលបែរក្រោយមកនេះមិនរុញរាក្នុងការសម្លឹងប្រឈមនឹងអ្នកនិពន្ធយើងវិញឡើយ។
នាងពិតជា ក្មេងជាងអ្វីដែលគេគិតទុក។
ក្រោមពន្លឺភ្លើងគប់ភ្លឺចិញ្ចាចចិញ្ចែង គេមិនពិបាកក្នុងការឃើញមុខរបស់នាងនោះទេ។ តូចនាងនៅឈរធ្មឹង មិនមាត់មិនកអ្វីនៅឡើយ ប៉ុន្តែកែវភ្នែករបស់នាងពិតជាភ្លឺថ្លាបង្ហាញចេញនូវសំណួរ ជាច្រើនឃ្លាទាំងគ្មានសំឡេង។
«កុំភ័យអី! ខ្ញុំស្នាក់នៅផ្ទះបារាំង! ស្គាល់ទេ?!»
នាងចាប់ផ្ដើមញញឹម ប្រហែលជានាងស្គាល់ពូម្នាក់ឈ្មោះឆោមនោះ ឬក៏នាងស្គាល់ទាំងផ្ទះបារាំងនោះផង ឬមួយក៏នាងមិនស្គាល់អីទាំងអស់ ប៉ុន្តែនាងចូលចិត្តយើង?
អ្នកនិពន្ធគិតទាំងញញឹមតបមិនឈប់ទេ។
យប់នោះពួកគេចាប់ផ្តើមសាងសងគ្នាស្និទ្ធស្នាល។ អ្នកនិពន្ធដឹងថា នារីនោះមានឈ្មោះថាកេសនា។
«សូម្បីតែឈ្មោះកេសនានេះ ខ្ញុំនិយាយក៏អ្នកនៅផ្ទះសំណាក់មិនឲ្យខ្ញុំនិយាយផង ទម្រាំឡើយមានស្រីស្អាតម្នាក់បង្ហាញខ្លួនកណ្ដាលអធ្រាត្រហើយឈ្មោះដូច្នេះ!»
«ចុះបងខ្លាចដែរទេ?!»
«ខ្លាចអីទៅ?»
«គឺ...សំដៅលើរឿងនិទាននិងឈ្មោះមនុស្សស្រីក្នុងរឿងព្រេងប្រចាំទីនេះ មានឈ្មោះដូចជាខ្ញុំដែរ!»
«ចង់ថា នេះជារឿងខ្មោចមែនទេ?!»
«អ្នកខ្លះគេគិតថាអ៊ីចឹង! អ្នកខ្លះគេគិតថា គាត់គឺជាវិញ្ញាណតែ…»
«តែអីទៅ?…»
«ខ្ញុំវិញមិនជឿសោះ ព្រោះមកណេះ រាល់យប់មិនដែលឃើញអីផង!»
ដូច្នេះហើយនាងប្រាកដជាមនុស្សម្នាក់មានការសិក្សាអប់រំល្អ បើយោងតាមសម្តីសម្តៅនិងទស្សនៈរបស់នាង។ ប្រាថ្នាយល់ដូច្នេះក៏សួរនាងវិញ៖
«កេសនាបានរស់នៅភូមិនេះយូរហើយ?!»
